«Το γεγονός πως ο Λένιν δε φοβήθηκε να σπάσει απ’ τον Πλεχάνοφ το 1905 και να μείνει μια μικρή και απομονωμένη ομάδα, δεν έχει καμιά βαρύτητα, γιατί ο ίδιος ο Λένιν παρέμεινε μέσα στη Σοσιαλδημοκρατία ως το 1912 και στα 1920 εισηγήθηκε την προσχώρηση του Βρετανικού Κ.Κ. στο Ε.Κ. Ενώ είναι αναγκαίο για το επαναστατικό κόμμα να διατηρεί την ανεξαρτησία του κάθε στιγμή, μια επαναστατική ομάδα λίγων εκατοντάδων συντρόφων δεν είναι επαναστατικό κόμμα και προς το παρόν μπορεί να δουλέψει αποτελεσματικά αντιτιθέμενη στους σοσιαλπατριώτες μέσα στα μαζικά κόμματα. Απ’ την άποψη της αυξανόμενης οξύτητας της διεθνούς κατάστασης είναι απόλυτα ουσιαστικό να βρίσκεται μέσα στις μαζικές οργανώσεις, αφού υπάρχει η δυνατότητα να κάνει επαναστατική δουλειά μέσα τους. Κάθε είδους σεχταριστική, στείρα και φορμαλιστική ερμηνεία του Μαρξισμού στη σημερινή κατάσταση θα υποτιμούσε ακόμα και τη νοημοσύνη ενός δεκάχρονου παιδιού.» (Τρότσκυ, 1936, Κείμενα για τον Εισοδισμό, Συνέντευξη με τον Κόλλινς)
Η δουλειά, επομένως, μέσα στα μαζικά κόμματα είναι απαραίτητη. Ποια είναι η προϋπόθεση; Τα κόμματα αυτά να μην έχουν ήδη αποφασίσει να ξεκοπούν απ’ την εργατική τάξη, να πετάξουν απλώς το πρόγραμμά τους στα σκουπίδια και να συνεχίσουν στην βάση μιας αστικής πολιτικής διαχείρισης. Ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αποφασίσει να αποδεχθεί τις απαιτήσεις της κ. Μέρκελ και της ηγεσίας της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, αν έχει ήδη αποφασίσει ν’ ακολουθήσει μια συντηρητική γραμμή, ακόμα και τότε έχει νόημα για τους επαναστάτες μαρξιστές να συνεχίσουν να δίνουν την κριτική τους υποστήριξη και χωρίς να θυσιάσουν την αυτονομία τους να συνεχίσουν να εργάζονται ώστε να κερδίσουν τις μάζες σε ένα επαναστατικό πρόγραμμα. Η εργατική τάξη που ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ έχει ακόμα τις αυταπάτες της μικροαστικής και μεσοαστικής τάξης. Πιστεύει ότι κάπως, με κάποιον τρόπο, που ακόμη δεν γνωρίζουμε ο ΣΥΡΙΖΑ «αποτελεί μια εναλλακτική». Όχι μια επαναστατική εναλλακτική αλλά μια εναλλακτική στην αστική διαχείριση με «λιγότερες θυσίες» και καλυτέρευση της θέσης της εργατικής τάξης. Κάτω από τις σημερινές συνθήκες της γενικευμένης κρίσης του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού κάτι τέτοιο είναι αδύνατο και πρέπει να εξηγηθεί στην εργατική πρωτοπορία και τις μάζες με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια.
Το παραμικρότερο αίτημα είναι από τη φύση του μεταβατικό. Κάθε διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων, αυξήσεων ακόμα και στον ελάχιστο μισθό κλπ είναι εντελώς αδύνατη αν δεν σπάσει κανείς τις σχέσεις του με τον καπιταλισμό. Αυτό, με την σειρά του, οδηγεί αναπόδραστα σε μια σοσιαλιστική κατεύθυνση και κάνει ανέφικτη κάθε συμμαχία με τα αστικά κόμματα στα πλαίσια της «εθνικής ενότητας» ή της «διεξόδου από την κρίση». Αν αυτά δεν γίνουν σαφή, η ενδυνάμωση των επαναστατικών μαρξιστικών στο εργατικό κίνημα είναι αδύνατη.
Η κριτική στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ σταματά εκεί που αρχίζει η συμμαχία του με την αστική τάξη και το δικό της πρόγραμμα του κατευνασμού του εργατικού κινήματος και της αποκατάστασης της ταξικής ειρήνης. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του πιστεύουν ότι μπορούν να παίξουν έναν βοναπαρτιστικό ρόλο είναι πολύ γελασμένοι. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει σε συνθήκες βαθειάς κρίσης και πολύ σύντομα κανείς θα πρέπει να πάρει σαφείς θέσεις και αποφάσεις. Χωρίς πχ να διαγραφεί το χρέος δεν μπορεί να υπάρξει καμιά πρόοδος. Όχι γιατί το λέμε εμείς αλλά γιατί έτσι είναι τα πράγματα ακόμα και για μια κυβέρνηση που θέλει να διαχειρισθεί το καπιταλιστικό σύστημα. Η Γαλλία και η Γερμανία είχαν την μεταπολεμική ανάπτυξη που γνώρισαν ακριβώς επειδή διέγραψαν τα χρέη τους, διαφορετικά ακόμα και σήμερα θα έπρεπε να πληρώνουν υπέρογκα ποσά. Απ’ την στιγμή που αυτό γίνει κατανοητό απ’ την εργατική τάξη θα έχουμε σημειώσει μια μεγάλη πρόοδο. Δεν θα μας ταλανίζει πια το ερώτημα αν και κατά πόσον διακυβεύεται η παραμονή μας στην Ε.Ε. Ποια Ε.Ε. θα υπήρχε αν η Γερμανία και η Γαλλία δεν είχαν διαγράψει τα χρέη τους; Η δε Γερμανία τέσσερις φορές στην ιστορία της.
Τα ζητήματα αυτά δεν είναι αυστηρά Ελληνικά, αφορούν ολόκληρη την Ευρώπη και η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν γίνει παρά ελάχιστες προσπάθειες για να αναπτύξει ο ΣΥΡΙΖΑ τις συμμαχίες του σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αν υπήρχε ή αν υπάρξει η πίεση της εργατικής τάξης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, η Γερμανία, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ δεν θα μπορέσουν με τόσο μεγάλη ευκολία να συντρίψουν την Ελλάδα. Ούτε και η ανατροπή της κυβέρνησης λιτότητας στην Ελλάδα θα μπορέσει να αντικατασταθεί από μια σταθερή κυβέρνηση των εργαζομένων αν δεν υπάρξουν παρόμοια κινήματα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Η απομονωμένη Ελλάδα, χωρίς μάλιστα μια επαναστατική ηγεσία, δεν θα μπορέσει να επιτύχει απολύτως τίποτε χωρίς την βοήθεια της εργατικής τάξης στα μητροπολιτικά κέντρα του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Η εναλλακτική για τον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ένα παραδοσιακό λαϊκό μέτωπο το οποίο, φυσικά, θα σπάσει τα κόκαλα του εργατικού κινήματος για χρόνια αν όχι δεκαετίες ολόκληρες.