Ο ΣΥΡΙΖΑ εξαφανίστηκε σαν κόμμα τάσεων και η αριστερο-εθνικιστική του συνιστώσα μετατράπηκε στην ΛΑΕ. Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τα όσα τραγελαφικά ακολούθησαν απέκλεισαν τις μάζες από το προσκήνιο, δεν τις ριζοσπαστικοποίησαν παραπέρα και διοχέτευσαν μεγάλο μέρος της πρωτοπορείας στην ΛΑΕ. Είναι ασφαλώς ώρα για όσους συντρόφους υποστήριξαν την πολιτική του εισοδισμού και της συμμετοχής στον ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν τον ισολογισμό τους και να μην σκέφτονται μηχανιστικά: Ο,τι δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να το κάνει η ΛΑΕ. Ούτε και η ΛΑΕ αποτελεί διέξοδο για την πρωτοπορία που πρέπει να προχωρήσει με βάση το δικό της πρόγραμμα και να πει στους εργαζόμενους ανοιχτά πως πρέπει να οικοδομήσουν το δικό τους κόμμα. Η κρίση της εποχής μας από την άποψη της εργατικής τάξης δεν είναι παρά κρίση της επαναστατικής της ηγεσίας. Είναι μια κρίση στους ίδιους τους κόλπους της εργατικής τάξης. Από διεθνές το πρόβλημα έχει μετατραπεί ξαφνικά σε εθνικό. Ότι δηλ. είναι απαραίτητη η σύγκρουση με την Ε.Ε και την ευρωζώνη και ότι αυτό αποτελεί θετική εξέλιξη για τους εργατικούς αγώνες και την προοπτική της εργατικής τάξης. Ότι δηλ. αρκεί να περάσουμε στην δραχμή και να οικοδομήσουμε τον σοσιαλισμό σε μια μόνη χώρα με τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό απέναντί μας. Όχι μόνο δεν πρόκειται να οικοδομήσουμε τον σοσιαλισμό στη δική μας χώρα αλλά αντίθετα θα σπάσουμε τα μούτρα μας τώρα που το grexit δεν αποτελεί πλέον απειλή αλλά ευλογία για τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό.
Για την πρωτοπορεία το πρόβλημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Το πρόβλημα είναι η διαγραφή του χρέους. Αυτό το σύνθημα μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο της εργασίας και του μεροκάματου. Όχι για να παραμείνουμε ή όχι στο ευρώ αλλά για να θέσουμε τις προτεραιότητες με τον σωστό τρόπο, δηλαδή από την άποψη της ευρωπαϊκής επανάστασης. Η απαρχή της σκέψης μας και της ταχτικής μας δεν πρέπει να είναι άλλη από την ευρωπαϊκή και κατ’ επέκταση την παγκόσμια επανάσταση σε μια εποχή που η κρίση στην Μέση Ανατολή εντείνεται και ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος διαφαίνεται στον ορίζοντα. Στον πόλεμο αυτό η Ελλάδα έχει μια γεωστρατηγική σημασία για τις ΗΠΑ, πράγμα που δικαιολογεί την «θετική» παρέμβαση των ΗΠΑ στα ζητήματα της χρηματοδότησης των τραπεζών και του κεφαλαίου από την Ε.Ε. Είναι, επομένως, αυτονόητο ότι η ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στις ΗΠΑ, ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στην Μέση Ανατολή ενάντια στις ΗΠΑ και το «Ισλαμικό Κράτος» και στην Ρωσία ενάντια στον ιμπεριαλισμό του Κρεμλίνου είναι η μεγαλύτερη προτεραιότητα στην εποχή μας. Η οργάνωση των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς στην Ευρώπη και την Ελλάδα έχει την ίδια κεντρική σημασία σε μια εποχή που η 4η Διεθνής είναι πρακτικά διαλυμένη σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ανασυγκρότηση της 4ης Διεθνούς σε παγκόσμιο επίπεδο σαν το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης είναι σήμερα το μεγαλύτερο στρατηγικό μας καθήκον. Από εκεί απορρέει ότι οι δυνάμεις με αναφορά στον τροτσκισμό πρέπει να προχωρήσουν προς την ενότητα με κάθε θυσία και όχι προς την διάσπαση σε πρώτη ευκαιρία.
Τα σταλινικά ΚΚ γνωρίζουν μια πρωτοφανή καθίζηση στην Ευρώπη. Η διαλεκτική αυτής της καθίζησης ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’20 όταν ο σταλινισμός άρχισε να καταστρέφει το εργατικό κράτος που δημιούργησε η Οχτωβριανή επανάσταση, περνά από την μεταπολεμική οικονομική και κοινωνική κρίση του μπλοκ της Ανατολικής Ευρώπης για να φτάσει στο 1989 κι’ από εκεί στο σήμερα όπου η εμπιστοσύνη των μαζών στο όραμα του σοσιαλισμού έχει χαθεί χάρη στις απανωτές αποτυχίες του σταλινισμού. Από την άποψη αυτή τα ΚΚ είναι τελειωμένα από ιστορική άποψη μαζί με ολόκληρη την «αριστερά» που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχει τις αναφορές της στα κόμματα αυτά. Τα αδιέξοδα του σταλινισμού ακόμη και σήμερα είναι επίκαιρα στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ –μια ιστορική αποτυχία για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα.
Η εποχή μας δεν είναι εποχή ταχτικής αλλά στρατηγικής. Είναι μια εποχή του «τι να κάνουμε» και όχι μια εποχή όπου η ταχτική και μόνον μπορεί να μαζικοποιήσει τις τάξεις της επαναστατικής αριστεράς, της μόνης αριστεράς που υπάρχει άλλωστε σήμερα. Είναι μια εποχή στην οποία η ανοικοδόμηση της 4ης Διεθνούς είναι το πιο βασικό και στοιχειώδες καθήκον μας. Βρισκόμαστε σήμερα στην πιο δύσκολη ιστορική εποχή από το 1938 όταν ιδρύθηκε η 4η Διεθνής. Σήμερα η 4η Διεθνής δεν υφίσταται καν σαν τέτοια. Δεν αξιοποιήθηκε η ευκαιρία να αναπτυχθεί στην Ανατολική Ευρώπη όπου η μνήμη του εργατικού κράτους είναι ακόμα ζωντανή έστω και με την γραφειοκρατικά στρεβλωμένη μορφή την οποία είχε. Η κρίση της εποχής μας έχει γίνει και κρίση της 4ης Διεθνούς και αντανακλά όλες τις ιστορικές μας ήττες και όλες τις υποχωρήσεις που κάναμε νομίζοντας ότι κάθε πενταετία αποτελεί και μια ολόκληρη ιστορική εποχή. Όσοι είδαν σωστά την κρίση του σταλινισμού μετά τον Β’ ΠΠ δεν είχαν ποτέ καμμιά αμφιβολία ότι το μέλλον θα ήταν ενδιαφέρον: Είτε η ΕΣΣΔ θα προχωρούσε προς τα μπρος με την πολιτική επανάσταση είτε θα πισωγύριζε στον καπιταλισμό με τεράστιες συνέπειες για την παγκόσμια επανάσταση, όπως άλλωστε έγινε.
Ο επερχόμενος παγκόσμιος πόλεμος δεν θα είναι παρά αποτέλεσμα της βαθειάς κρίσης του ιμπεριαλιστικού συστήματος στο οποίο προσχώρησαν τα κράτη του πρώην σταλινικού μπλοκ. Δεν θα είναι αποτέλεσμα της οικονομικής του ανάπτυξης που απλά δεν υπάρχει σε κανένα ιμπεριαλιστικό κράτος. Το «Ισλαμικό Κράτος» θα διαλυθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα αλλά αυτό θα αποτελεί μόνον το ξεκίνημα του ενδο-ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και το ξαναμοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πόρων και των σφαιρών επιρροής. Η σημερινή κρίση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού είναι ακόμη πιο βαθειά από την κρίση του στα τέλη της δεκαετίας του 1930 που οδήγησε στον Β’ ΠΠ. Το καθήκον μας είναι να προετοιμασθούμε για τις τραγικές συνέπειες που έχει και θα συνεχίσει να έχει η κρίση αυτή για την παγκόσμια εργατική τάξη και να βοηθήσουμε στην οικοδόμηση του δικού της παγκόσμιου κόμματος πάνω σε αρχές όχι πολύ διαφορετικές από εκείνες του «Μεταβατικού Προγράμματος».
Για πολλές χώρες το ζήτημα του χρέους αποτελεί προφανώς το κεντρικό σύνθημα. Είναι ένα αίτημα που απλά δεν μπορεί να υλοποιηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού. Για τις χώρες του μητροπολιτικού ιμπεριαλισμού (ΗΠΑ, Ρωσία, Αγγλία, Γερμανία) το ζήτημα της ανεργίας και των χαμηλών μισθών μαζί με τα υπόλοιπα σημεία του «Μεταβατικού Προγράμματος» είναι κεντρικό. Η λιτότητα στον Ευρωπαϊκό Νότο δεν μπορεί επίσης παρά να αποτελέσει βασικό άξονα της πολιτικής του επαναστατικού κόμματος και της εργατικής πρωτοπορείας.
Για την πρωτοπορεία το πρόβλημα δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Το πρόβλημα είναι η διαγραφή του χρέους. Αυτό το σύνθημα μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο της εργασίας και του μεροκάματου. Όχι για να παραμείνουμε ή όχι στο ευρώ αλλά για να θέσουμε τις προτεραιότητες με τον σωστό τρόπο, δηλαδή από την άποψη της ευρωπαϊκής επανάστασης. Η απαρχή της σκέψης μας και της ταχτικής μας δεν πρέπει να είναι άλλη από την ευρωπαϊκή και κατ’ επέκταση την παγκόσμια επανάσταση σε μια εποχή που η κρίση στην Μέση Ανατολή εντείνεται και ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος διαφαίνεται στον ορίζοντα. Στον πόλεμο αυτό η Ελλάδα έχει μια γεωστρατηγική σημασία για τις ΗΠΑ, πράγμα που δικαιολογεί την «θετική» παρέμβαση των ΗΠΑ στα ζητήματα της χρηματοδότησης των τραπεζών και του κεφαλαίου από την Ε.Ε. Είναι, επομένως, αυτονόητο ότι η ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στις ΗΠΑ, ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στην Μέση Ανατολή ενάντια στις ΗΠΑ και το «Ισλαμικό Κράτος» και στην Ρωσία ενάντια στον ιμπεριαλισμό του Κρεμλίνου είναι η μεγαλύτερη προτεραιότητα στην εποχή μας. Η οργάνωση των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς στην Ευρώπη και την Ελλάδα έχει την ίδια κεντρική σημασία σε μια εποχή που η 4η Διεθνής είναι πρακτικά διαλυμένη σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ανασυγκρότηση της 4ης Διεθνούς σε παγκόσμιο επίπεδο σαν το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης είναι σήμερα το μεγαλύτερο στρατηγικό μας καθήκον. Από εκεί απορρέει ότι οι δυνάμεις με αναφορά στον τροτσκισμό πρέπει να προχωρήσουν προς την ενότητα με κάθε θυσία και όχι προς την διάσπαση σε πρώτη ευκαιρία.
Τα σταλινικά ΚΚ γνωρίζουν μια πρωτοφανή καθίζηση στην Ευρώπη. Η διαλεκτική αυτής της καθίζησης ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’20 όταν ο σταλινισμός άρχισε να καταστρέφει το εργατικό κράτος που δημιούργησε η Οχτωβριανή επανάσταση, περνά από την μεταπολεμική οικονομική και κοινωνική κρίση του μπλοκ της Ανατολικής Ευρώπης για να φτάσει στο 1989 κι’ από εκεί στο σήμερα όπου η εμπιστοσύνη των μαζών στο όραμα του σοσιαλισμού έχει χαθεί χάρη στις απανωτές αποτυχίες του σταλινισμού. Από την άποψη αυτή τα ΚΚ είναι τελειωμένα από ιστορική άποψη μαζί με ολόκληρη την «αριστερά» που με τον ένα ή άλλο τρόπο έχει τις αναφορές της στα κόμματα αυτά. Τα αδιέξοδα του σταλινισμού ακόμη και σήμερα είναι επίκαιρα στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και της ΛΑΕ –μια ιστορική αποτυχία για το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα.
Η εποχή μας δεν είναι εποχή ταχτικής αλλά στρατηγικής. Είναι μια εποχή του «τι να κάνουμε» και όχι μια εποχή όπου η ταχτική και μόνον μπορεί να μαζικοποιήσει τις τάξεις της επαναστατικής αριστεράς, της μόνης αριστεράς που υπάρχει άλλωστε σήμερα. Είναι μια εποχή στην οποία η ανοικοδόμηση της 4ης Διεθνούς είναι το πιο βασικό και στοιχειώδες καθήκον μας. Βρισκόμαστε σήμερα στην πιο δύσκολη ιστορική εποχή από το 1938 όταν ιδρύθηκε η 4η Διεθνής. Σήμερα η 4η Διεθνής δεν υφίσταται καν σαν τέτοια. Δεν αξιοποιήθηκε η ευκαιρία να αναπτυχθεί στην Ανατολική Ευρώπη όπου η μνήμη του εργατικού κράτους είναι ακόμα ζωντανή έστω και με την γραφειοκρατικά στρεβλωμένη μορφή την οποία είχε. Η κρίση της εποχής μας έχει γίνει και κρίση της 4ης Διεθνούς και αντανακλά όλες τις ιστορικές μας ήττες και όλες τις υποχωρήσεις που κάναμε νομίζοντας ότι κάθε πενταετία αποτελεί και μια ολόκληρη ιστορική εποχή. Όσοι είδαν σωστά την κρίση του σταλινισμού μετά τον Β’ ΠΠ δεν είχαν ποτέ καμμιά αμφιβολία ότι το μέλλον θα ήταν ενδιαφέρον: Είτε η ΕΣΣΔ θα προχωρούσε προς τα μπρος με την πολιτική επανάσταση είτε θα πισωγύριζε στον καπιταλισμό με τεράστιες συνέπειες για την παγκόσμια επανάσταση, όπως άλλωστε έγινε.
Ο επερχόμενος παγκόσμιος πόλεμος δεν θα είναι παρά αποτέλεσμα της βαθειάς κρίσης του ιμπεριαλιστικού συστήματος στο οποίο προσχώρησαν τα κράτη του πρώην σταλινικού μπλοκ. Δεν θα είναι αποτέλεσμα της οικονομικής του ανάπτυξης που απλά δεν υπάρχει σε κανένα ιμπεριαλιστικό κράτος. Το «Ισλαμικό Κράτος» θα διαλυθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα αλλά αυτό θα αποτελεί μόνον το ξεκίνημα του ενδο-ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και το ξαναμοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πόρων και των σφαιρών επιρροής. Η σημερινή κρίση του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού είναι ακόμη πιο βαθειά από την κρίση του στα τέλη της δεκαετίας του 1930 που οδήγησε στον Β’ ΠΠ. Το καθήκον μας είναι να προετοιμασθούμε για τις τραγικές συνέπειες που έχει και θα συνεχίσει να έχει η κρίση αυτή για την παγκόσμια εργατική τάξη και να βοηθήσουμε στην οικοδόμηση του δικού της παγκόσμιου κόμματος πάνω σε αρχές όχι πολύ διαφορετικές από εκείνες του «Μεταβατικού Προγράμματος».
Για πολλές χώρες το ζήτημα του χρέους αποτελεί προφανώς το κεντρικό σύνθημα. Είναι ένα αίτημα που απλά δεν μπορεί να υλοποιηθεί στα πλαίσια του καπιταλισμού. Για τις χώρες του μητροπολιτικού ιμπεριαλισμού (ΗΠΑ, Ρωσία, Αγγλία, Γερμανία) το ζήτημα της ανεργίας και των χαμηλών μισθών μαζί με τα υπόλοιπα σημεία του «Μεταβατικού Προγράμματος» είναι κεντρικό. Η λιτότητα στον Ευρωπαϊκό Νότο δεν μπορεί επίσης παρά να αποτελέσει βασικό άξονα της πολιτικής του επαναστατικού κόμματος και της εργατικής πρωτοπορείας.