Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ, ΤΟ ΚΚΕ
ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
«Λαϊκή Συμμαχία» ή Εργατική Συμμαχία;
Από τα μέσα του 2008, ξέσπασε μια ακόμα οξύτατη οικονομική κρίση του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου καπιταλισμού. Κρίση υπερ-παραγωγής και υπερ-συσσώρευσης κεφαλαίων. Όπως την είχε προβλέψει και αναλύσει από καιρό ο επαναστατικός μαρξισμός, με έναν όγκο επιστημονικών εργασιών των κορυφαίων εκπροσώπων του.
Η βαθιά και παρατεταμένη αυτή κρίση ιστορικής παρακμής, χτύπησε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τον υπερχρεωμένο ελληνικό καπιταλισμό. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, συνοδεύτηκε από μια προετοιμασμένη και μεθοδική ληστρική επίθεση στα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο των εργατικών και λαϊκών μαζών. Επίθεση που συνεχίζεται και στοχεύει πρωτίστως στην κατεδάφιση των ιστορικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος και την ακόμα μεγαλύτερη αποδιοργάνωση και εξασθένησή του. Ώστε να πληρώσει η εργατική τάξη και ο εκμεταλλευόμενος λαός, σε βάθος χρόνου, τα σπασμένα της συστημικής κι αγιάτρευτης κρίσης.
Έγινε έτσι, περισσότερο από πριν, φανερός ο αγριανθρωπισμός, μα και το σάπισμα και η κατάπτωση του αστικού εκμεταλλευτικού συστήματος και της ψεύτικης δημοκρατίας του. Και βγήκαν έντρομοι στη σκηνή οι «αριστεροί» ναυαγοσώστες, υποσχόμενοι, σαν σύγχρονοι μάγοι, να εκδημοκρατίσουν και να εξανθρωπίσουν την ιμπεριαλιστική γκαγκστερική συμμορία της λεγόμενης «Ε.Ε.» και του Δ.Ν.Τ. Αλλά, από αντιμνημονιακοί έγιναν τελικά μνημονιακότεροι.
Όμως αυτό που έχει σημασία, τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τόσο για την εργατική τάξη, όσο και για τον εκμεταλλευόμενο λαό, είναι η στάση που κράτησαν και κρατάνε, απέναντι στη βάρβαρη αυτή ληστρική επίθεση του σαπισμένου καπιταλισμού, τα κόμματα και οι οργανώσεις που μιλάνε στο όνομα του κομμουνισμού. Όλες οι διάσπαρτες οργανωμένες δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς που έχουν οπωσδήποτε καθοριστικές πολιτικές ευθύνες για την μακρόχρονη διάσπαση του εργατικού κινήματος και για την αποδιοργάνωσή του με τον αριστερίστικο σεχταριστικό δογματισμό τους.
Μα, πρώτα – πρώτα, πρέπει να δούμε ποια ήταν η πολιτική στάση που κράτησε και εξακολουθεί να κρατάει το ΚΚΕ. Το ιστορικό αυτό κόμμα, που ισχυρίζεται πως εκφράζει με συνέπεια τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού και παλεύει για τον σοσιαλισμό. Και στο νέο πρόγραμμά του διακηρύττει ότι: «το ΚΚΕ καθοδηγείται από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού». Ότι δηλαδή εμπνέεται και προσανατολίζεται πολιτικά με βάση τις αρχές και τις ιδέες του μπολσεβικισμού!
Η αντεπίθεση που ξεχάστηκε
Ας δούμε λοιπόν ποια ήταν η «μαρξιστική – λενινική» στάση που κράτησε η ηγετική ομάδα, η Κ.Ε. του ΚΚΕ, απέναντι στη λυσσασμένη αντεργατική επέλαση, εφτά ολόκληρα χρόνια τώρα και ποια είναι η σχέση της πολιτικής της με την πολιτική του λενινισμού, που με στόμφο επικαλείται στα προγραμματικά της ντοκουμέντα (ΚΟΜΕΠ, 2013, τεύχος 3, σελ. 93 κλπ).
Το Φλεβάρη του 2009, στην κεντρική εισήγηση του 18ου Συνεδρίου, ανάμεσα στα άλλα λέγονταν τα εξής:
«Σήμερα, έχουμε όλοι και όλες επίγνωση ότι οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, εξαιτίας και του γεγονότος ότι ήδη έχουν εμφανιστεί τα πρώτα στοιχεία της κρίσης στη χώρα μας. Αυτή θα ξεσπάσει, θα είναι οξυμμένη και σχετικά μακρόχρονη. Κι εμείς δεν έχουμε παρά μία μόνο επιλογή, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ώστε το εργατικό κίνημα να βρεθεί στη θέση αντεπίθεσης, η κοινωνική συμμαχία να κάνει βήματα. Να συμβάλλουμε, με λίγα λόγια, στην άνοδο και την όξυνση της ταξικής πάλης, στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης σε όσο γίνεται ευρύτερες λαϊκές μάζες. Βασική προϋπόθεση είναι να συμβάλλουμε στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος».
«Το σύνθημα του 18ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ένα πράγμα εκφράζει: ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ, ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ, ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗΣ. Χρειάζονται αναπροσαρμογές, μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, να ανταποκριθούμε». (18ο Συνέδριο, Ντοκουμέντα, σελ. 9-10).
Τέτοια ήταν η «μαρξιστική – λενινική» αντίδραση των ηγετών του ΚΚΕ, εν’ όψη της κρίσης που «θα ξεσπάσει, θα είναι οξυμμένη και σχετικά μακρόχρονη». Και τι σήμαινε αυτή η πρόγνωση; Τι έπρεπε να κάνει το κόμμα σ’ αυτή τη νέα κατάσταση; Η απάντηση απλή: «οι απαιτήσεις μεγαλώνουν»! Ενώ δηλαδή η κρίση και η επίθεση είχε ήδη αρχίσει, οι εισηγητές ηγέτες, πρότειναν στο συνέδριο να συζητήσει, με τον συνηθισμένο ρουτινιάρικο τρόπο, ορισμένα κομματικά καθήκοντα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια (ως το άλλο συνέδριο): «να συμβάλλουμε στην άνοδο και την όξυνση της ταξικής πάλης»… «ώστε να βρεθεί το εργατικό κίνημα σε θέση αντεπίθεσης» και άλλες τέτοιες γραφειοκρατικές παραινέσεις! Τίποτε καινούργιο! Καμιά σκέψη για το κάλεσμα μαχητικών πανεργατικών κινητοποιήσεων. Καμιά κουβέντα για τη δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου υπεράσπισης των εργατικών κατακτήσεων. Τίποτε που να θυμίζει λενινική πολιτική πρακτική. Μα τα σπουδαιότερα δεν ήταν αυτά που είπαν αλλά όσα έκαναν. Συνέχισαν την ίδια σεχταριστική πρακτική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και πορειών, απευθύνοντας γραφειοκρατικά τελεσίγραφα: «ο λαός πρέπει να αποκρούσει την βάρβαρη επίθεση» κλπ.
Πέρασαν έτσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Και το σύνθημα της ολόπλευρης ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ έμεινε στα χαρτιά εκεί στον Περισσό! Και φτάσαμε στα νέα συνεδριακά κείμενα του 19ουΣυνεδρίου του ΚΚΕ. Στις εισηγητικές θέσεις της Κ.Ε., στις οποίες η ηγετική ομάδα, χωρίς να αναφερθεί στο ναυάγιο των όσων είχε πει στο 18ο συνέδριο περί ολόπλευρης αντεπίθεσης, έκανε τις ακόλουθες «επαναστατικές» επισημάνσεις:
«Η εργατική τάξη… και οι σύμμαχοί της, τα λαϊκά στρώματα… βρέθηκαν σε μια πρωτοφανή οπισθοχώρηση στο βιοτικό επίπεδο, στα εργατικά, κοινωνικά δικαιώματα, λόγω της στρατηγικής του κεφαλαίου και της αντεπαναστατικής ανατροπής που συντελέστηκε στις δεκαετίες 1980-1990».
«…οι εργατικές και λαϊκές μάζες βρέθηκαν σημαντικά απροετοίμαστες απέναντι στη νέα επίθεση του κεφαλαίου, στις ήδη μεγάλες υλικές απώλειες. Έγιναν εύκολη λεία στη νέα περίοδο του ρεφορμισμού – οπορτουνισμού, σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης…».
«Το εργατικό κίνημα δεν ήταν προετοιμασμένο να αντεπιτεθεί στις νέες συνθήκες, ανάλογα με το μέγεθος της επίθεσης που δέχτηκε». (Θέσεις της Κ.Ε. για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, σελ. 15-16).
Μαύρα μαντάτα, δηλαδή, για άλλη μια φορά. Με τις λιγοστές αυτές αράδες, οι ηγέτες του ΚΚΕ περιγράφουν τα ερείπια της καιροσκοπικής πολιτικής τους. Της ίδιας χρεοκοπημένης σοσιαλπατριωτικής πολιτικής του σταλινικού λαϊκομετωπισμού, που συσσωρεύει ήττες, εδώ και πολλές δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Κι ενισχύει την κεφαλαιοκρατική εξουσία και αντεπανάσταση.
Και βέβαια, το εργατικό κίνημα δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένο για να αποκρούσει την επίθεση και να ματαιώσει τη ληστρική «στρατηγική του κεφαλαίου». Ποιοι άραγε θα το προετοίμαζαν, αφού δεν στάθηκαν ικανοί να το προετοιμάσουν οι «μαρξιστές - λενινιστές» του ΚΚΕ;
Κι οπωσδήποτε, ούτε και οι λαϊκές μάζες θα μπορούσαν να είχαν προετοιμαστεί, ανεξάρτητα από το διασπασμένο και αποδιοργανωμένο κίνημα της εργατικής τάξης!
Την πραγματικότητα αυτή την γνώριζαν ασφαλώς και όλοι οι αντιπρόσωποι του 18ουΣυνεδρίου, και ιδιαίτερα οι ηγέτες, όταν έλεγαν πριν από τέσσερα χρόνια, πως είχαν «επίγνωση» και αποφάσιζαν να παλέψουν για «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ», διαβεβαιώνοντας μάλιστα: «μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, να ανταποκριθούμε».
Τι συνέβη λοιπόν; Γιατί οι αποφάσεις του Συνεδρίου της ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ δεν έγιναν πράξη; Η περιβόητη «Λαϊκή Συμμαχία» γιατί δεν ξεσήκωσε το λαό; Το ΠΑΜΕ γιατί δεν μπόρεσε να κινητοποιήσει την εργατική τάξη; Το 19ο συνέδριο όχι μόνο όφειλε να απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα αλλά έπρεπε να προσδιορίσει με ακρίβεια τα λάθη, να βγάλει τα μαθήματα και να διορθώσει την φανερά αποτυχημένη πολιτική του κόμματος.
Όμως, οι ηγέτες του ΚΚΕ στις εισηγήσεις τους προς το 19ο συνέδριο, δεν ένιωσαν την υποχρέωση να μιλήσουν για τις αποφάσεις του προηγούμενου Συνεδρίου και για την υλοποίησή τους. Ούτε και κάποιοι αντιπρόσωποι ζήτησαν να γίνει συζήτηση πάνω σ’ αυτό το σοβαρό ζήτημα!
Έτσι, όπως πάντα, εγκρίθηκαν παμψηφεί οι νέες εισηγήσεις της ηγεσίας, η οποία δεν βρήκε πως έχει κάποιες ευθύνες για την κατάσταση του εργατικού κινήματος και για τις ολέθριες κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις!
Αντίθετα, εμφανίστηκε και πάλι ικανοποιημένη από τη δράση του κόμματος, μίλησε γενικά για κάποιες αδυναμίες, παρουσίασε το νέο πρόγραμμα και το καταστατικό και επέμεινε στην ανάγκη να συνεχιστεί απαρέγκλιτα η πολιτική της «Λαϊκής Συμμαχίας». Αυτή η ίδια αποτυχημένη πολιτική που δεν προετοίμασε το εργατικό κίνημα για να περάσει στην αντεπίθεση και την απόκρουση της βάρβαρης επίθεσης. Και συνεχίζει βέβαια να εμποδίζει την ανασύνταξή του.
Παρ’ όλα αυτά, η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ εξακολουθεί να διακηρύττει ότι η πολιτική της αυτή βασίζεται στις αρχές και τις παραδόσεις του μαρξισμού – λενινισμού, του μπολσεβικισμού!
Ο μπολσεβικισμός και η προλεταριακή πολιτική του
Κάθε πραγματικός μαχητής των ιδεών του επαναστατικού μαρξισμού της εποχής μας, γνωρίζει ασφαλώς ότι, λενινικός μπολσεβικισμός σημαίνει πρώτ’ απ’ όλα: συνέπεια και αδιαλλαξία στις επαναστατικές αρχές, αλλά σημαίνει επίσης και ευελιξία στην τακτική, στην πολιτική συμμαχιών με τα διάφορα ρεύματα μέσα στο εργατικό κίνημα.
Πολύ περισσότερο κάθε αληθινή κομμουνιστική ηγεσία, που καθοδηγείται από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού, δεν μπορεί να αγνοεί ότι το κόμμα των μπολσεβίκων, το κόμμα νέου τύπου του Λένιν, οικοδομήθηκε και ατσαλώθηκε, μέσα στις πιο αντίξοες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες, με μια αδιάκοπη εναλλαγή τολμηρών ταχτικών ελιγμών και συμμαχιών, πάντα μέσα στο πλαίσιο της ανεξάρτητης ταξικής πολιτικής του προλεταριάτου.
Στις μέρες μας ιδιαίτερα, κομμουνιστές ηγέτες αλλά και απλοί μαχητές, που επικαλούνται τον Λένιν και μελετάνε σοβαρά τα έργα του (δίχως τις πλαστογραφίες της σταλινικής σχολής) σίγουρα γνωρίζουν ότι από τον Απρίλη ως τον Οκτώβρη του 1917, όταν κρίνονταν η τύχη της ρώσικης εργατο-αγροτικής επανάστασης, ο Λένιν, ενώ διαμόρφωνε το νέο πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης (θέσεις του Απρίλη) και μάχονταν ενάντια στους οπορτουνιστές «παλιούς μπολσεβίκους» ηγέτες, ταυτόχρονα εισηγούνταν την ταχτική της ταξικής εργατικής συμμαχίας με τα οπορτουνιστικά κυβερνητικά κόμματα των μενσεβίκων και σοσιαλεπαναστατών μικροαστών, για την απόκρουση του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος που οργάνωνε ο στρατηγός Κορνίλοβ. Πρότεινε δηλαδή και πάλι ο Λένιν τη γνωστή μπολσεβίκικη τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου Ταξικής πάλης, για την υπεράσπιση των εργατικών κατακτήσεων. Κι έτσι το προλεταριακό κίνημα ενωμένο νίκησε τον Ιούλη τους πραξικοπηματίες. Και στη συνέχεια, τον Οκτώβρη βάδισε μαζί με τους μπολσεβίκους στο δρόμο της σοβιετικής σοσιαλιστικής εξουσίας, παραμερίζοντας τα κόμματα των οπορτουνιστών συμφιλιωτών!
«Το ΚΚΕ δεν κάνει καμιά πολιτική συνεργασία με οπορτουνιστικά κόμματα»
Παραδόξως, όμως, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν πήρε κανένα μάθημα από τη νικηφόρα αυτή πολιτική τακτική του λενινικού μπολσεβικισμού, την ευέλικτη συμμαχική τακτική του προλεταριακού Ενιαίου Μετώπου. Αντίθετα, μάλιστα, παραβλέποντας εντελώς, ακόμα και το πασίγνωστο γεγονός, ότι το κόμμα των μενσεβίκων μικροαστών καιροσκόπων, ήταν κομμάτι της ρώσικης σοσιαλδημοκρατίας, απ’ την οποία αποσπάστηκε το κόμμα των μπολσεβίκων, οι ηγέτες του ΚΚΕ, στο όνομα του μαρξισμού-λενινισμού και στις συνθήκες μακρόχρονης παραλυτικής πολυδιάσπασης του εργατικού μας κινήματος, υποστηρίζουν και διακηρύττουν τα εξής καταπληκτικά:
«Στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού εμφανίζονται με διάφορες μορφές οπορτουνιστικά πολιτικά κόμματα και ομάδες που αποσχίστηκαν και διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πρώτ’ απ’ όλα στο κύριο πολιτικό ζήτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση». Το ΚΚΕ δεν κάνει καμιά πολιτική συνεργασία με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις. Αυτό ισχύει, ανεξάρτητα από τους ελιγμούς που πραγματοποιούν οι οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις σε συνθήκες ανόδου του κινήματος, υιοθετώντας συνθήματα που φαίνονται φιλολαϊκά, όμως η πολιτική τους πρόταση για το πρόβλημα της εξουσίας είναι ενταγμένη στο πλαίσιο της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος». («Πολιτική Απόφαση του 19ου Συνεδρίου – Τα βασικά καθήκοντα του ΚΚΕ έως το 20ο Συνέδριο», ΚΟΜΕΠ, 2013, τεύχος 3, σελ. 84).
Η τοποθέτηση αυτή, μαζί με πολλές άλλες, αποκαλύπτει καθαρά το μέγεθος της σεχταριστικής στενοκεφαλιάς που βασιλεύει στην κορυφή του ΚΚΕ. Και δείχνει πόσο μακριά βρίσκεται η ηγεσία αυτή από τον μαρξισμό-λενινισμό, που με στόμφο επικαλείται. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο Λένιν και όλοι οι αληθινοί μαρξιστές επαναστάτες, δεν έπαψαν ποτέ να μάχονται και με το ίδιο σθένος, τόσο κατά του δεξιού οπορτουνισμού – αναθεωρητισμού, όσο και κατά του «αριστερού» δογματισμού, που δεν είναι καθόλου νέα φαινόμενα στις γραμμές του παγκόσμιου επαναστατικού εργατικού κινήματος. Αλλά, αυτό που πρέπει εδώ να επισημανθεί είναι το ότι, το κόμμα των μενσεβίκων ήταν δεξιά οπορτουνιστική πτέρυγα της ρώσικης σοσιαλδημοκρατίας. Ωστόσο, το γεγονός αυτό δεν χρησίμεψε ποτέ σαν επιχείρημα για να πει η Κ.Ε.των μπολσεβίκων «δεν κάνουμε καμιά πολιτική συνεργασία με το κόμμα των οπορτουνιστών μενσεβίκων»! Ακριβώς επειδή η καθοδήγηση των μπολσεβίκων ήταν μαρξιστική-λενινική και όχι σεχταριστική, σοσιαλπατριωτική.
«Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»
Την μπολσεβίκικη σταθερότητα και αδιαλλαξία στον στρατηγικό επαναστατικό σκοπό και την ευελιξία του στην τακτική, τη δίδασκε ο Λένιν αδιάκοπα και με κάθε τρόπο. Αυτό έκανε και με την περίφημη μπροσούρα, που έγραψε στα 1920, με τον εύγλωττο τίτλο:«Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Ένα εξαιρετικό εγχειρίδιο σχετικά με την πολιτική του μπολσεβικισμού, το οποίο φρόντισε να είναι έτοιμο για να μοιραστεί στους αντιπροσώπους του β’ Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Κάνοντας έτσι φανερή τη σημασία που έδινε στο συγκεκριμένο ζήτημα και την αγωνία του να προφυλάξει τη νέα επαναστατική Διεθνή και τους αγωνιστές του κομμουνισμού σε όλο τον κόσμο, από τις παιδαριωδίες των «αριστερών» κομμουνιστών ηγετών που αντιδρούσαν στις ευέλικτες τακτικές του μπολσεβικισμού.
Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, μάλλον δεν βρήκε τον καιρό να μελετήσει προσεχτικά το σπουδαίο αυτό μπολσεβίκικο εγχειρίδιο. Διαφορετικά θα ήξερε ότι ο Λένιν, δεν ήταν καθόλου ευγενικός με τους «αριστερούς» επαναστάτες, που κραυγάζουν: «εμείς δεν κάνουμε καμιά συνεργασία με οπορτουνιστικά κόμματα».
Να, τι ακριβώς έγραφε γι’ αυτούς:
«Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μεγαλύτερο παραλογισμό, μεγαλύτερη ζημιά στην επανάσταση, απ’ αυτή που προξενούν οι «αριστεροί» επαναστάτες! Αν εμείς τώρα στη Ρωσία, ύστερα από δυόμισι χρόνια πρωτόφαντων νικών ενάντια στην αστική τάξη της Ρωσίας και της Αντάντ, βάζαμε σαν όρο εγγραφής στα συνδικάτα την «αναγνώριση της δικτατορίας», θα διαπράτταμε ανοησία, θα διακινδυνεύαμε την επιρροή μας μέσα στις μάζες, θα βοηθούσαμε τους μενσεβίκους. Γιατί όλο το καθήκον των κομμουνιστών είναι να ξέρουν να πείθουν τους καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσά τους κι όχι να απομονώνονται απ’ αυτούς με επινοημένα, παιδιάστικα, «αριστερά» συνθήματα».(«Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», έκδοση Θεμέλιο, σελ. 72).
Αυτά έλεγε ο Λένιν, το 1920, για το καθήκον των κομμουνιστών, πρώτ’ απ’ όλα, να ξέρουν να πείθουν τους καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσα σ’ αυτούς και να μην απομονώνονται με επινοημένα παιδιάστικα συνθήματα! Θα νόμιζε κανείς ότι είχε στο νου του την Κ.Ε. του ΚΚΕ, και τους ηγέτες του ΠΑΜΕ.
Όμως, τον επόμενο χρόνο ο αριστερός δογματισμός, στο παγκόσμιο κίνημα, είχε μεγαλώσει επικίνδυνα. Γι’ αυτό ο Λένιν, στο 3ο συνέδριο της Κ.Δ., έντονα ανήσυχος, υπερασπίζοντας την τακτική της για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο απέναντι σε κάποιους «υπεραριστερούς» αντιπροσώπους που την χαρακτήριζαν ως «συμβιβασμό» και«οπορτουνισμό», δεν μίλησε απλά για παιδική αρρώστια, αλλά σήμανε συναγερμό, τονίζοντας τα ακόλουθα:
«Αν το συνέδριο δεν κάνει αποφασιστική επίθεση ενάντια σε τέτοια λάθη, ενάντια σε τέτοιες «αριστερές» ανοησίες, τότε όλο το κίνημα είναι καταδικασμένο στο χαμό. Αυτή είναι η βαθιά μου πεποίθηση…». (Άπαντα Λένιν, τόμος 44, σελ. 23, Ελληνική Έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»).
Κομμουνιστική Διεθνής (3ο Συνέδριο):
«Σχηματίστε το Ενιαίο Μέτωπο του προλεταριάτου»
Στο Συνέδριο αυτό της ΚΔ, (το 3ο, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλη του 1921), ο Λένιν, πολεμώντας για την αποφασιστική καταδίκη του αριστερισμού, σε στενή συνεργασία με τον Λ. Τρότσκι, πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για να γίνει δεκτή η εισήγησή του να αναλάβει η Εκτελεστική Επιτροπή, αγώνα μαζί με τα εθνικά τμήματα, για τη δημιουργία, σε κάθε χώρα, του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.
Μέσα σε συνθήκες μανιασμένης επίθεσης του παρακμασμένου καπιταλισμού και υποχώρησης του εργατικού κινήματος, οι δυο συναρχηγοί της ρώσικης Οκτωβριανής επανάστασης, ο Λένιν και ο Τρότσκι, αποκρούσανε καταλυτικά τις αριστερίστικες απόψεις πολλών αντιπροσώπων, που αντιτάσσονταν στη συμμαχία με τα σοσιαλδημοκρατικά και τα άλλα οπορτουνιστικά κόμματα. Με βάση την εμπειρία του κόμματος των μπολσεβίκων, ο Λένινμαζί με τον Τρότσκι υπεράσπισαν ανυποχώρητα την επιτακτική ανάγκη της επίμονης σχεδιασμένης συστηματικής δουλειάς όλων των κομμουνιστών μέσα στις προλεταριακές μάζες, για την κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης στην πάλη για τις άμεσες και τις μεταβατικές διεκδικήσεις. Και τελικά έπεισαν το συνέδριο για την ορθότητα της ευέλικτης ενωτικής τακτικής του προλεταριακού Ενιαίου Μετώπου που πρότειναν.
Έτσι, το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, με το Μανιφέστο της Εκτελεστικής Επιτροπής της (μέλη της οποίας ήταν ο Λένιν και ο Τρότσκι) έριξε το σύνθημα: «Προς τις μάζες»!
Συγκεκριμένα, το λενινικό αυτό Μανιφέστο, προς τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, ανάμεσα στ’ άλλα έλεγε και τα εξής, πολύ διδακτικά και πάντα επίκαιρα.
«…Η παγκόσμια μπουρζουαζία είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στους εργάτες δουλειά, ψωμί, κατοικία και ρουχισμό. Δείχνει όμως μεγάλες ικανότητες στην οργάνωση του πολέμου εναντίον του παγκόσμιου προλεταριάτου…
«Το 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς καλεί τα κομμουνιστικά κόμματα όλου του κόσμου, τους κομμουνιστές που δουλεύουν στα συνδικάτα, να εντείνουν τις προσπάθειές τους και όλες τους τις δυνάμεις, για να αποσπάσουν τις πιο μεγάλες εργατικές μάζες από την επίδραση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και της προδότριας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αυτός ο σκοπός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο αν οι κομμουνιστές σε όλες τις χώρες αναδειχτούν σε μαχητές της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης σε τούτη τη δύσκολη εποχή, όπου κάθε καινούργια μέρα φέρνει στις εργατικές μάζες νέες στερήσεις και νέα εξαθλίωση, παρά μόνο αν μπουν επικεφαλής του αγώνα για ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω, για την ανακούφιση από τα ολοένα και πιο αφόρητα βάρη που φορτώνονται στις πλάτες των μαζών. Πρέπει να δείξουμε στην εργατική μάζα ότι μόνο οι κομμουνιστές αγωνίζονται για τη βελτίωση της θέσης της και ότι η σοσιαλδημοκρατία, καθώς και η αντιδραστική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, έχουν όλη τη διάθεση να αφήσουν το προλεταριάτο να ψοφήσει μάλλον από την πείνα παρά να το οδηγήσουν στον αγώνα. Δεν μπορεί κανείς να νικήσει τους προδότες του προλεταριάτου, τους πράκτορες της μπουρζουαζίας, με θεωρητικές συζητήσεις για τη δημοκρατία και τη δικτατορία. Μόνο στα ζητήματα του ψωμιού, του μεροκάματου, του ιματισμού και της κατοικίας, μπορεί κανείς να τους συντρίψει…
«Μόνο στον αγώνα για τα πιο απλά, τα πιο στοιχειώδη συμφέροντα των εργατικών μαζών, μπορούμε να συγκροτήσουμε ένα ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου εναντίον της μπουρζουαζίας. Μόνο σ’ αυτόν τον αγώνα μπορούμε να τερματίσουμε τις διαιρέσεις στους κόλπους του προλεταριάτου, διαιρέσεις που αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία η μπουρζουαζία μπορεί να παρατείνει την ύπαρξή της. Αυτό όμως το μέτωπο του προλεταριάτου δεν θα γίνει ισχυρό και κατάλληλο για τον αγώνα, παρά μόνο αν στηριχτεί στα κομμουνιστικά κόμματα που το πνεύμα τους πρέπει να είναι ενιαίο και ακλόνητο και η πειθαρχία σταθερή και αυστηρή. Γι’ αυτό και το 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ρίχνοντας στους κομμουνιστές όλου του κόσμου το σύνθημα: «Στις μάζες!» «Σχηματίστε το ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου!», τους συνιστά: «Διατηρήστε τις γραμμές σας καθαρές από τα στοιχεία που είναι ικανά να καταστρέψουν το ηθικό και την πειθαρχία μάχης των στρατευμάτων εφόδου του παγκόσμιου προλεταριάτου, των κομμουνιστικών κομμάτων». (Μανιφέστα, θέσεις, Αποφάσεις, του 3ουΠαγκοσμίου Συνεδρίου, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, εκδόσεις Σοσιαλισμός, σελ. 181-191).
Πρωταρχικό τους μέλημα η ανάδειξη της εργατικής τάξης στον ηγετικό της ρόλο
Αντιμέτωποι με το ενιαίο μέτωπο της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής αντίδρασης, μπροστά στη μανιασμένη αντεργατική επίθεση και τη ρεφορμιστική προδοσία, κόντρα στον αριστερίστικο δογματισμό, οι πρωτεργάτες της Κομμουνιστικής Διεθνούς, έδιναν μάθημα ρεαλιστικής επαναστατικής πολιτικής και τακτικής του παγκόσμιου προλεταριάτου. Εξηγούσαν ότι ο πιο μεγάλος κίνδυνος που απειλούσε το κομμουνιστικό κίνημα ήταν οι πολιτικές ανοησίες των «αριστερών» κομμουνιστών! Και επίμονα καλούσαν τα κομμουνιστικά κόμματα, να παραμερίσουν τους σεχταριστές και να παλέψουν με όλες τις δυνάμεις τους, να μπουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, για να σχηματιστεί το Ενιαίο Μέτωπο του προλεταριάτου σε κάθε χώρα, να συγκροτηθεί η Ταξική Εργατική Συμμαχία «για τα πιο απλά, τα πιο στοιχειώδη συμφέροντα των εργατικών μαζών… για ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω, για την ανακούφιση από τα ολοένα και πιο αφόρητα βάρη που φορτώνονται στις πλάτες των μαζών».
Ξεκάθαρα τόνιζαν ότι η πρόταση των κομμουνιστών για τον σχηματισμό του Ενιαίου Μετώπου Ταξικής πάλης, αφορά και περιλαμβάνει όλα τα κόμματα και όλες τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος, πολιτικές και συνδικαλιστικές, χωρίς προγραμματικούς όρους και προϋποθέσεις. Ακριβώς επειδή η πρόταση του Ταξικού μετώπου πάλης αποβλέπει στο να δώσει στις εργατικές μάζες τη δυνατότητα να γνωρίσουν με τα ίδια τους τα μάτια, μέσα από την εμπειρία της πάλης, τους πραγματικούς φίλους και τους μασκαρεμένους εχθρούς. Να φανεί έμπρακτα ότι οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι που αγωνίζονται ειλικρινά και τίμια για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στην επίθεση της καπιταλιστικής αντίδρασης.
Με αυτή τη δοκιμασμένη μέθοδο, με αυτή την τίμια εργατική ενωτική τακτική, το κόμμα τουΛένιν ξεμασκάρεψε στη Ρωσία, όλους τους πράκτορες του κεφαλαίου και κέρδισε την πολιτική εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης. Όχι με επινοημένα σεχταριστικά συνθήματα και φιρμάνια, όπως αυτά που εκπέμπει η ηγεσία του ΚΚΕ στην εποχή της σήψης και της θανάσιμης αγωνίας του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Με βάση αυτή τη νικηφόρα μπολσεβίκικη εμπειρία, οι δυο συναρχηγοί της Οκτωβριανής επανάστασης, οι κορυφαίοι αυτοί διερμηνευτές του επαναστατικού μαρξισμού, έγραψαν με τα ίδια τους τα χέρια, σε στενή συνεργασία μεταξύ τους, όλες τις εισηγήσεις για το Ενιαίο Μέτωπο του προλεταριάτου. Και έδωσαν σκληρές μάχες ενάντια στη σεχταριστική στενοκεφαλιά, για να τις κάνουν αποφάσεις του παγκόσμιου κόμματος της σοσιαλιστικής επανάστασης, της 3ης Διεθνούς.
Κι όπως είναι φανερό, απ’ όλα τα κείμενα των αποφάσεων των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων, αγωνίστηκαν και οι δυο για να πείσουν ότι: οι κομμουνιστές μπορούνε να νικήσουν τους οπορτουνιστές σοσιαλπροδότες, να κατακτήσουν την πλειοψηφία των εργατικών μαζών και να τις αποσπάσουν από την επίδραση των ρεμορμιστικών κομμάτων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, μόνο με τον επίμονο κι αδιάκοπο αγώνα, μέσα στις μάζες, για τη δημιουργία του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.
Στην μαρξιστική επαναστατική σκέψη του Λένιν, του Τρότσκι και όλων των αληθινών μπολσεβίκων, σε όλο τον κόσμο, ήταν ξεκάθαρο ότι το καθοριστικό ζήτημα της ταξικής πάλης είναι η διάσπαση της εργατικής τάξης. Κι επομένως η ανάγκη της πάλης για την ενοποίησή της. Η ανάγκη να αναδειχτεί ο ηγετικός της ρόλος απέναντι στην άρχουσα αστική τάξη. Ώστε να προσελκύσει στην πάλη για την εξουσία και τις άλλες εκμεταλλευόμενες τάξεις (αγροτική, κλπ).
Αυτό ακριβώς το κρίσιμο πρόβλημα της διάσπασης της εργατικής τάξης, το έλυσε ο λενινικός μπολσεβικισμός στη Ρωσία όχι μόνο με την ιδεολογική και προγραμματική αντιπαράθεση με τα άλλα «εργατικά» ή «σοσιαλιστικά» κόμματα, τα «αριστερά» στηρίγματα της καπιταλιστικής εξουσίας, μα και με τη μαχητική ενωτική πρακτική του. Χωρίς την τακτική ευελιξία του, χωρίς την επίμονη πάλη του για το Ενιαίο Μέτωπο όλων των δυνάμεων του προλεταριάτου, δεν θα είχε νικήσει τους διασπαστές πράκτορες του κεφαλαίου (απ’ τον Απρίλη ως τον Οκτώβρη του 1917) και δεν θα είχε καμιά ελπίδα να κατακτήσει την εξουσία.
Σ’ αυτό το ακριβό μάθημα βασίζονται οι αποφάσεις και τα μανιφέστα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που μας καλούνε να παλέψουμε για Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, δηλαδή για την ενότητα την ταξική της εργατικής τάξης, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου κι ενάντια στους διασπαστές και υπονομευτές του εργατικού κινήματος. Που με τρόμο και με λύσσα απορρίπτουν κάθε πρόταση για ενιαίο μέτωπο ταξικής πάλης, ως τη μέρα που το αποφασίζουν και το συγκροτούν οι εργάτες μαζί με τους κομμουνιστές!
Η σκληρή εμπειρία του παγκόσμιου κινήματος
Ωστόσο, μετά το θάνατο του Λένιν, οι αποφάσεις της Κ.Δ. για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, αφού κακοποιήθηκαν σεχταριστικά για ένα διάστημα, τελικά εγκαταλείφθηκαν, για να αντικατασταθούν από τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου το 1935. Με τις οποίες επιβλήθηκε η πολιτική των λεγόμενων «λαϊκών μετώπων», πολιτική ανοιχτής ταξικής συνεργασίας, που πολύ γρήγορα την ασπάστηκαν όχι μόνο τα σοσιαλδημοκρατικά, αλλά και πολλά φιλελεύθερα αστικά κόμματα!
Και βέβαια, όπως ακριβώς το πρόβλεψε η μαρξιστική αριστερή αντιπολίτευση, η καιροσκοπική αυτή σοσιαλπατριωτική μεταβολή, είχε ολέθριες συνέπειες στο παγκόσμιο εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα. Το οδήγησε από ήττα σε ήττα και από συμφορά σε συμφορά, στη μια χώρα μετά την άλλη. Οχτώ χρόνια μετά το 7ο Συνέδριό της, το καλοκαίρι του 1943, η Κομμουνιστική Διεθνής (το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης) θυσιάστηκε από τους επίγονους στο βωμό της συνεργασίας και της «ειρηνικής συνύπαρξης» με τους «δημοκράτες» ιμπεριαλιστές «συμμάχους». Με διάταγμα της ηγεσίας του σταλινικού Κρεμλίνου, ανακοινώθηκε και η τυπική διάλυσή της. Μια απόφαση που, προοπτικά, άνοιξε το λάκκο για τον ενταφιασμό του πρώτου εργατικού κράτους, της ΕΣΣΔ, και χάραξε την πορεία διάλυσης του κομμουνιστικού και παράλυσης του εργατικού κινήματος, σ’ όλο τον κόσμο, όπως το βλέπουμε σήμερα, σχεδόν έναν αιώνα μετά την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και τον θρίαμβο της προλεταριακής επανάστασης στην τσαρική αυτοκρατορία!
Έναν αιώνα ιμπεριαλιστικών πολέμων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων, παρακμής, άγριας εκμετάλλευσης, βαρβαρότητας, ανεργίας, πείνας, εξαθλίωσης και πολλών άλλων δεινών, που συσσωρεύει πάνω στην ανθρωπότητα το απάνθρωπο και αποσυντιθέμενο κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Το οποίο εξακολουθεί να επιβιώνει και να κυριαρχεί εξαιτίας της έλλειψης γνήσιας επαναστατικής ηγεσίας των μαχόμενων προλεταριακών μαζών του πλανήτη.
Ήδη, τα μαρξιστικά ιδρυτικά ντοκουμέντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς είχαν προδιαγράψει την ζοφερή αυτή εξέλιξη, στην περίπτωση που η κομμουνιστική ηγεσία της νέας διεθνούς οργάνωσης δεν κατόρθωνε να ανταποκριθεί στα ιστορικά επαναστατικά της καθήκοντα.
Κι ακόμα, όλες οι εκτιμήσεις και οι πολεμικές της μαρξιστικής αριστεράς, σε όλο τον κόσμο (ντοκουμέντα, έντυπα, βιβλία κλπ) συνεχίζοντας να υπερασπίζονται τις μπολσεβίκικες ιδρυτικές θέσεις της 3ης Διεθνούς, σταθερά προειδοποιούσαν για τις καταστροφές που απειλούσαν το επαναστατικό κίνημα του παγκόσμιου προλεταριάτου.
Στην Ελλάδα, λόγου χάρη, ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (1924-’26) και στη συνέχεια ηγέτης της μαρξιστικής αριστεράς (Σπάρτακος) έγραψε τα εξής:
«Μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος το μεγαλύτερο εμπόδιο σε μια ανεξάρτητη ταξική πάλη είναι οι μέθοδοι κι η ιδεολογία της συνεργασίας των τάξεων. Η ιδεολογία αυτή ενσαρκώνεται πρώτ’ απ’ όλα στα συνθήματα του λεγόμενου Λαϊκού Μετώπου. Ριχτήκανε για πρώτη φορά από την Κομμουνιστική Διεθνή και τα εθνικά της τμήματα. Τα συνθήματα αυτά βρήκανε τη θεωρητική τους έκφραση στις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ. το καλοκαίρι του 1935. Πολύ γρήγορα την πολιτική αυτή την ασπάστηκαν και την προπαγάνδισαν τα μεταρρυθμιστικά (σοσιαλδημοκρατικά) κόμματα, καθώς και πολλά φιλελεύθερα κόμματα στον κόσμο…».
«Το Λαϊκό Μέτωπο δεν έχει καμιά σχέση με το Ενιαίο Μέτωπο… Ο όγκος των μη προλεταριακών μαζών του λαού μπορεί και πρέπει να κερδηθεί με το μέρος της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού. Αυτό όμως θα κατορθωθεί μόνο όταν η ίδια η εργατική τάξη αποδείξει ότι μπαίνει μπροστά αποφασιστικός και ικανός ηγέτης στην ανεξάρτητη, επαναστατική πάλη των τάξεων κατά της κεφαλαιοκρατίας, που εξουθενώνει κι αυτές τις μάζες του πληθυσμού όπως και το προλεταριάτο». (Π. Πουλιόπουλος, «Τα Λαϊκά Μέτωπα και η προλεταριακή πολιτική», έκδοση Μαρξιστική Έρευνα, σελ. 9-10).
Τα «Λαϊκά Μέτωπα» διέλυσαν την ΕΣΣΔ!
Απ’ όλα αυτά προκύπτει καθαρά ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία διακηρύττει πως «καθοδηγείται από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού» (μπολσεβικισμού) έχει στη διάθεσή της όλα τα έγκυρα στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν, με τρόπο αναμφισβήτητο, ότι η ρίζα του κακού, η κύρια αιτία της καταστροφικής πορείας του κινήματος, από το 1924 ως τα σήμερα, είναι η καταστρατήγηση και τελικά η εγκατάλειψη των ιδρυτικών αποφάσεων, του προγράμματος και της προλεταριακής πολιτικής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, πριν τη διαλύσουν και τυπικά ως περιττή οι σφετεριστές της εργατικής εξουσίας.
Η λενινική πολιτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου στόχευε στην απογύμνωση των σοσιαλδημοκρατικών και των άλλων οπορτουνιστικών κομμάτων, στην αποκάλυψη του προδοτικού τους ρόλου και στη διάλυσή τους. Όπως έγινε στη Ρωσία το 1917.
Η σταλινική σοσιαλπατριωτική πολιτική του λεγόμενου Λαϊκού Μετώπου αντίθετα μετέτρεψε τα Κομμουνιστικά Κόμματα και την εργατική τάξη σε ουρά των σοσιαλπροδοτών πρακτόρων της κεφαλαιοκρατίας και καταδίκασε το επαναστατικό κίνημα σε μια ολόκληρη αλυσίδα από καταστροφικές ήττες.
Μόνο όποιοι δεν θέλουν να δουν κατάματα τη σκληρή αλήθεια, αρνούνται να δουν και να παραδεχτούν ότι εκείνοι που διέλυσαν την ΕΣΣΔ και ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα, ήταν οι ηγέτες του σταλινικού αναθεωρητισμού, που πλαστογράφησαν τις ιδέες του λενινικού μπολσεβικισμού και διέλυσαν την Κομμουνιστική Διεθνή! Ο Γκορμπατσώφ και η οπορτουνιστική φατρία που τον ανέδειξε, ήταν τυφλά εκτελεστικά όργανα του σταλινικού σοσιαλπατριωτισμού και της γραφειοκρατικής κάστας! Με άλλα λόγια, τα θεμέλια του εγκλήματος διάλυσης της ΕΣΣΔ μπήκαν από τον ίδιο τον Στάλιν.
Εργατική Συμμαχία, η πολιτική της σοσιαλιστικής νίκης
Τα γεγονότα μιλάνε καθαρά. Η σκληρή εμπειρία του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Οι αναθεωρητικές πολιτικές του σταλινικού σοσιαλπατριωτισμού, οι μέθοδοι των «Λαϊκών Μετώπων», δηλαδή η εγκατάλειψη της λνινικής πολιτικής του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, οδήγησαν και θα οδηγούν πάντοτε σε νέες ήττες και μεγαλύτερες ακόμα συμφορές, την εργατική τάξη και τον εκμεταλλευόμενο λαό. Η εφτάχρονη λαίλαπα, ιδιαίτερα στη χώρα μας, το επιβεβαιώνει!
Η πολιτική της περιβόητης «Λαϊκής Συμμαχίας» που προτείνει η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, είναι άλλη μια παραλλαγή της καιροσκοπικής πολιτικής των σταλινικών «Λαϊκών Μετώπων», με την οποία οι ηγέτες όλων των γραφειοκρατικοποιημένων Κ.Κ. έριξαν στο βάραθρο το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα.
Νωπή εμπειρία για τον ρόλο που διαδραματίζει η «Λαϊκή Συμμαχία», που κατασκεύασε η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι η συνέχιση της διασπαστικής σεχταριστικής πρακτικής της, απέναντι στην εφτάχρονη ληστρική επίθεση του ντόπιου και του ξένου ολιγαρχικού κεφαλαίου.
Για να ανασυνταχθεί και να βγει από το βάραθρο των «Λαϊκών Μετώπων» του σταλινισμού, το εργατικό κίνημα πρέπει τώρα να ξανασυνδεθεί με την πολιτική του λενινικού μπολσεβικισμού, να ξαναγυρίσει στις ιδρυτικές αποφάσεις των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Και να υψώσει και πάλι τη σημαία του αγώνα για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, για την ταξική Εργατική Συμμαχία, ενάντια στην επίθεση του παρακμασμένου καπιταλισμού.
Αυτό είναι το άμεσο, το κύριο καθήκον, της κομμουνιστικής πρωτοπορίας, σ’ ετούτες τις συνθήκες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που θεριεύει σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Το σύνολο της Κομμουνιστικής Αριστεράς, πρέπει τώρα να βαδίσει θαρραλέα στο δρόμο του λενινικού μπολσεβικισμού, στο δρόμο του σοβιετικού προλεταριακού Οκτώβρη. Και να αναλάβει τον αγώνα για την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, για τον σχηματισμό της Εργατικής Συμμαχίας, με προοπτική την εργατική σοβιετική εξουσία και τη νίκη του σοσιαλισμού.
Οι αγωνιστές του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και του ΠΑΜΕ έχουν το ιδιαίτερο χρέος να αξιώσουν από την ηγεσία τους να φέρει στην επιφάνεια όλα τα ντοκουμέντα των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Και ν’ απαιτήσουν ν’ ανοίξει δημόσιος διάλογος για τους λόγους της απόκρυψης αυτών των ιστορικών ντοκουμέντων από τις ηγεσίες του ΚΚΕ και τη στάση που είχαν κρατήσει στο ζήτημα της διάλυσης της Διεθνούς.
Η ανασυγκρότηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, στην οποία αναφέρονται οι θέσεις του ΚΚΕ με τρόπο αόριστο, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί στ’ αλήθεια, χωρίς ανοιχτή κομμουνιστική συζήτηση πάνω στις αρχές και το πρόγραμμα της 3ης Διεθνούς, της παγκόσμιας επαναστατικής οργάνωσης του λενινικού μπολσεβικισμού, την οποία διέλυσαν οι αναθεωρητές σοσιαλπατριώτες σταλινικοί, πλαστογραφώντας τις ιδέες του Λένιν.
Κάθε κομμουνιστής αγωνιστής, κάθε οπαδός των αληθινών ιδεών του Λένιν, των ιδεών του επαναστατικού μαρξισμού, έχει καθήκον να συναισθανθεί ότι η πάλη για την μπολσεβίκικη αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος, η πάλη για την επανοικοδόμηση του παγκόσμιου κόμματος της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης – της 4ης Διεθνούς που αποτελεί την συνέχεια της 3ης – είναι ζήτημα άμεσα συνυφασμένο με την καθημερινή παγκόσμια πάλη των τάξεων και την τελική έκβασή της.
Αφετηρία, ακρογωνιαίος λίθος αυτής της πάλης για την μπολσεβίκικη αναγέννηση, είναι ο σχηματισμός του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, ενάντια στην επίθεση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Όπως το έλεγε το λενινικό Μανιφέστο του 3ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς:
«Μόνο στον αγώνα για τα πιο απλά, τα πιο στοιχειώδη συμφέροντα των εργατικών μαζών, μπορούμε να συγκροτήσουμε ένα ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου εναντίον της μπουρζουαζίας. Μόνο σ’ αυτόν τον αγώνα μπορούμε να τερματίσουμε τις διαιρέσεις στους κόλπους του προλεταριάτου, διαιρέσεις που αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία η μπουρζουαζία μπορεί να παρατείνει την ύπαρξή της…».
ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
«Λαϊκή Συμμαχία» ή Εργατική Συμμαχία;
Από τα μέσα του 2008, ξέσπασε μια ακόμα οξύτατη οικονομική κρίση του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου καπιταλισμού. Κρίση υπερ-παραγωγής και υπερ-συσσώρευσης κεφαλαίων. Όπως την είχε προβλέψει και αναλύσει από καιρό ο επαναστατικός μαρξισμός, με έναν όγκο επιστημονικών εργασιών των κορυφαίων εκπροσώπων του.
Η βαθιά και παρατεταμένη αυτή κρίση ιστορικής παρακμής, χτύπησε με ιδιαίτερη σφοδρότητα τον υπερχρεωμένο ελληνικό καπιταλισμό. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, συνοδεύτηκε από μια προετοιμασμένη και μεθοδική ληστρική επίθεση στα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο των εργατικών και λαϊκών μαζών. Επίθεση που συνεχίζεται και στοχεύει πρωτίστως στην κατεδάφιση των ιστορικών κατακτήσεων του εργατικού κινήματος και την ακόμα μεγαλύτερη αποδιοργάνωση και εξασθένησή του. Ώστε να πληρώσει η εργατική τάξη και ο εκμεταλλευόμενος λαός, σε βάθος χρόνου, τα σπασμένα της συστημικής κι αγιάτρευτης κρίσης.
Έγινε έτσι, περισσότερο από πριν, φανερός ο αγριανθρωπισμός, μα και το σάπισμα και η κατάπτωση του αστικού εκμεταλλευτικού συστήματος και της ψεύτικης δημοκρατίας του. Και βγήκαν έντρομοι στη σκηνή οι «αριστεροί» ναυαγοσώστες, υποσχόμενοι, σαν σύγχρονοι μάγοι, να εκδημοκρατίσουν και να εξανθρωπίσουν την ιμπεριαλιστική γκαγκστερική συμμορία της λεγόμενης «Ε.Ε.» και του Δ.Ν.Τ. Αλλά, από αντιμνημονιακοί έγιναν τελικά μνημονιακότεροι.
Όμως αυτό που έχει σημασία, τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τόσο για την εργατική τάξη, όσο και για τον εκμεταλλευόμενο λαό, είναι η στάση που κράτησαν και κρατάνε, απέναντι στη βάρβαρη αυτή ληστρική επίθεση του σαπισμένου καπιταλισμού, τα κόμματα και οι οργανώσεις που μιλάνε στο όνομα του κομμουνισμού. Όλες οι διάσπαρτες οργανωμένες δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς που έχουν οπωσδήποτε καθοριστικές πολιτικές ευθύνες για την μακρόχρονη διάσπαση του εργατικού κινήματος και για την αποδιοργάνωσή του με τον αριστερίστικο σεχταριστικό δογματισμό τους.
Μα, πρώτα – πρώτα, πρέπει να δούμε ποια ήταν η πολιτική στάση που κράτησε και εξακολουθεί να κρατάει το ΚΚΕ. Το ιστορικό αυτό κόμμα, που ισχυρίζεται πως εκφράζει με συνέπεια τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού και παλεύει για τον σοσιαλισμό. Και στο νέο πρόγραμμά του διακηρύττει ότι: «το ΚΚΕ καθοδηγείται από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού». Ότι δηλαδή εμπνέεται και προσανατολίζεται πολιτικά με βάση τις αρχές και τις ιδέες του μπολσεβικισμού!
Η αντεπίθεση που ξεχάστηκε
Ας δούμε λοιπόν ποια ήταν η «μαρξιστική – λενινική» στάση που κράτησε η ηγετική ομάδα, η Κ.Ε. του ΚΚΕ, απέναντι στη λυσσασμένη αντεργατική επέλαση, εφτά ολόκληρα χρόνια τώρα και ποια είναι η σχέση της πολιτικής της με την πολιτική του λενινισμού, που με στόμφο επικαλείται στα προγραμματικά της ντοκουμέντα (ΚΟΜΕΠ, 2013, τεύχος 3, σελ. 93 κλπ).
Το Φλεβάρη του 2009, στην κεντρική εισήγηση του 18ου Συνεδρίου, ανάμεσα στα άλλα λέγονταν τα εξής:
«Σήμερα, έχουμε όλοι και όλες επίγνωση ότι οι απαιτήσεις μεγαλώνουν, εξαιτίας και του γεγονότος ότι ήδη έχουν εμφανιστεί τα πρώτα στοιχεία της κρίσης στη χώρα μας. Αυτή θα ξεσπάσει, θα είναι οξυμμένη και σχετικά μακρόχρονη. Κι εμείς δεν έχουμε παρά μία μόνο επιλογή, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, ώστε το εργατικό κίνημα να βρεθεί στη θέση αντεπίθεσης, η κοινωνική συμμαχία να κάνει βήματα. Να συμβάλλουμε, με λίγα λόγια, στην άνοδο και την όξυνση της ταξικής πάλης, στην ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης σε όσο γίνεται ευρύτερες λαϊκές μάζες. Βασική προϋπόθεση είναι να συμβάλλουμε στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος».
«Το σύνθημα του 18ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ένα πράγμα εκφράζει: ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ, ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ, ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗΣ. Χρειάζονται αναπροσαρμογές, μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, να ανταποκριθούμε». (18ο Συνέδριο, Ντοκουμέντα, σελ. 9-10).
Τέτοια ήταν η «μαρξιστική – λενινική» αντίδραση των ηγετών του ΚΚΕ, εν’ όψη της κρίσης που «θα ξεσπάσει, θα είναι οξυμμένη και σχετικά μακρόχρονη». Και τι σήμαινε αυτή η πρόγνωση; Τι έπρεπε να κάνει το κόμμα σ’ αυτή τη νέα κατάσταση; Η απάντηση απλή: «οι απαιτήσεις μεγαλώνουν»! Ενώ δηλαδή η κρίση και η επίθεση είχε ήδη αρχίσει, οι εισηγητές ηγέτες, πρότειναν στο συνέδριο να συζητήσει, με τον συνηθισμένο ρουτινιάρικο τρόπο, ορισμένα κομματικά καθήκοντα για τα επόμενα τέσσερα χρόνια (ως το άλλο συνέδριο): «να συμβάλλουμε στην άνοδο και την όξυνση της ταξικής πάλης»… «ώστε να βρεθεί το εργατικό κίνημα σε θέση αντεπίθεσης» και άλλες τέτοιες γραφειοκρατικές παραινέσεις! Τίποτε καινούργιο! Καμιά σκέψη για το κάλεσμα μαχητικών πανεργατικών κινητοποιήσεων. Καμιά κουβέντα για τη δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου υπεράσπισης των εργατικών κατακτήσεων. Τίποτε που να θυμίζει λενινική πολιτική πρακτική. Μα τα σπουδαιότερα δεν ήταν αυτά που είπαν αλλά όσα έκαναν. Συνέχισαν την ίδια σεχταριστική πρακτική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων και πορειών, απευθύνοντας γραφειοκρατικά τελεσίγραφα: «ο λαός πρέπει να αποκρούσει την βάρβαρη επίθεση» κλπ.
Πέρασαν έτσι τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Και το σύνθημα της ολόπλευρης ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ έμεινε στα χαρτιά εκεί στον Περισσό! Και φτάσαμε στα νέα συνεδριακά κείμενα του 19ουΣυνεδρίου του ΚΚΕ. Στις εισηγητικές θέσεις της Κ.Ε., στις οποίες η ηγετική ομάδα, χωρίς να αναφερθεί στο ναυάγιο των όσων είχε πει στο 18ο συνέδριο περί ολόπλευρης αντεπίθεσης, έκανε τις ακόλουθες «επαναστατικές» επισημάνσεις:
«Η εργατική τάξη… και οι σύμμαχοί της, τα λαϊκά στρώματα… βρέθηκαν σε μια πρωτοφανή οπισθοχώρηση στο βιοτικό επίπεδο, στα εργατικά, κοινωνικά δικαιώματα, λόγω της στρατηγικής του κεφαλαίου και της αντεπαναστατικής ανατροπής που συντελέστηκε στις δεκαετίες 1980-1990».
«…οι εργατικές και λαϊκές μάζες βρέθηκαν σημαντικά απροετοίμαστες απέναντι στη νέα επίθεση του κεφαλαίου, στις ήδη μεγάλες υλικές απώλειες. Έγιναν εύκολη λεία στη νέα περίοδο του ρεφορμισμού – οπορτουνισμού, σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής κρίσης…».
«Το εργατικό κίνημα δεν ήταν προετοιμασμένο να αντεπιτεθεί στις νέες συνθήκες, ανάλογα με το μέγεθος της επίθεσης που δέχτηκε». (Θέσεις της Κ.Ε. για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, σελ. 15-16).
Μαύρα μαντάτα, δηλαδή, για άλλη μια φορά. Με τις λιγοστές αυτές αράδες, οι ηγέτες του ΚΚΕ περιγράφουν τα ερείπια της καιροσκοπικής πολιτικής τους. Της ίδιας χρεοκοπημένης σοσιαλπατριωτικής πολιτικής του σταλινικού λαϊκομετωπισμού, που συσσωρεύει ήττες, εδώ και πολλές δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Κι ενισχύει την κεφαλαιοκρατική εξουσία και αντεπανάσταση.
Και βέβαια, το εργατικό κίνημα δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένο για να αποκρούσει την επίθεση και να ματαιώσει τη ληστρική «στρατηγική του κεφαλαίου». Ποιοι άραγε θα το προετοίμαζαν, αφού δεν στάθηκαν ικανοί να το προετοιμάσουν οι «μαρξιστές - λενινιστές» του ΚΚΕ;
Κι οπωσδήποτε, ούτε και οι λαϊκές μάζες θα μπορούσαν να είχαν προετοιμαστεί, ανεξάρτητα από το διασπασμένο και αποδιοργανωμένο κίνημα της εργατικής τάξης!
Την πραγματικότητα αυτή την γνώριζαν ασφαλώς και όλοι οι αντιπρόσωποι του 18ουΣυνεδρίου, και ιδιαίτερα οι ηγέτες, όταν έλεγαν πριν από τέσσερα χρόνια, πως είχαν «επίγνωση» και αποφάσιζαν να παλέψουν για «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ», διαβεβαιώνοντας μάλιστα: «μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα, να ανταποκριθούμε».
Τι συνέβη λοιπόν; Γιατί οι αποφάσεις του Συνεδρίου της ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ δεν έγιναν πράξη; Η περιβόητη «Λαϊκή Συμμαχία» γιατί δεν ξεσήκωσε το λαό; Το ΠΑΜΕ γιατί δεν μπόρεσε να κινητοποιήσει την εργατική τάξη; Το 19ο συνέδριο όχι μόνο όφειλε να απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα αλλά έπρεπε να προσδιορίσει με ακρίβεια τα λάθη, να βγάλει τα μαθήματα και να διορθώσει την φανερά αποτυχημένη πολιτική του κόμματος.
Όμως, οι ηγέτες του ΚΚΕ στις εισηγήσεις τους προς το 19ο συνέδριο, δεν ένιωσαν την υποχρέωση να μιλήσουν για τις αποφάσεις του προηγούμενου Συνεδρίου και για την υλοποίησή τους. Ούτε και κάποιοι αντιπρόσωποι ζήτησαν να γίνει συζήτηση πάνω σ’ αυτό το σοβαρό ζήτημα!
Έτσι, όπως πάντα, εγκρίθηκαν παμψηφεί οι νέες εισηγήσεις της ηγεσίας, η οποία δεν βρήκε πως έχει κάποιες ευθύνες για την κατάσταση του εργατικού κινήματος και για τις ολέθριες κοινωνικο-πολιτικές εξελίξεις!
Αντίθετα, εμφανίστηκε και πάλι ικανοποιημένη από τη δράση του κόμματος, μίλησε γενικά για κάποιες αδυναμίες, παρουσίασε το νέο πρόγραμμα και το καταστατικό και επέμεινε στην ανάγκη να συνεχιστεί απαρέγκλιτα η πολιτική της «Λαϊκής Συμμαχίας». Αυτή η ίδια αποτυχημένη πολιτική που δεν προετοίμασε το εργατικό κίνημα για να περάσει στην αντεπίθεση και την απόκρουση της βάρβαρης επίθεσης. Και συνεχίζει βέβαια να εμποδίζει την ανασύνταξή του.
Παρ’ όλα αυτά, η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ εξακολουθεί να διακηρύττει ότι η πολιτική της αυτή βασίζεται στις αρχές και τις παραδόσεις του μαρξισμού – λενινισμού, του μπολσεβικισμού!
Ο μπολσεβικισμός και η προλεταριακή πολιτική του
Κάθε πραγματικός μαχητής των ιδεών του επαναστατικού μαρξισμού της εποχής μας, γνωρίζει ασφαλώς ότι, λενινικός μπολσεβικισμός σημαίνει πρώτ’ απ’ όλα: συνέπεια και αδιαλλαξία στις επαναστατικές αρχές, αλλά σημαίνει επίσης και ευελιξία στην τακτική, στην πολιτική συμμαχιών με τα διάφορα ρεύματα μέσα στο εργατικό κίνημα.
Πολύ περισσότερο κάθε αληθινή κομμουνιστική ηγεσία, που καθοδηγείται από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού, δεν μπορεί να αγνοεί ότι το κόμμα των μπολσεβίκων, το κόμμα νέου τύπου του Λένιν, οικοδομήθηκε και ατσαλώθηκε, μέσα στις πιο αντίξοες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες, με μια αδιάκοπη εναλλαγή τολμηρών ταχτικών ελιγμών και συμμαχιών, πάντα μέσα στο πλαίσιο της ανεξάρτητης ταξικής πολιτικής του προλεταριάτου.
Στις μέρες μας ιδιαίτερα, κομμουνιστές ηγέτες αλλά και απλοί μαχητές, που επικαλούνται τον Λένιν και μελετάνε σοβαρά τα έργα του (δίχως τις πλαστογραφίες της σταλινικής σχολής) σίγουρα γνωρίζουν ότι από τον Απρίλη ως τον Οκτώβρη του 1917, όταν κρίνονταν η τύχη της ρώσικης εργατο-αγροτικής επανάστασης, ο Λένιν, ενώ διαμόρφωνε το νέο πρόγραμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης (θέσεις του Απρίλη) και μάχονταν ενάντια στους οπορτουνιστές «παλιούς μπολσεβίκους» ηγέτες, ταυτόχρονα εισηγούνταν την ταχτική της ταξικής εργατικής συμμαχίας με τα οπορτουνιστικά κυβερνητικά κόμματα των μενσεβίκων και σοσιαλεπαναστατών μικροαστών, για την απόκρουση του αντεπαναστατικού πραξικοπήματος που οργάνωνε ο στρατηγός Κορνίλοβ. Πρότεινε δηλαδή και πάλι ο Λένιν τη γνωστή μπολσεβίκικη τακτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου Ταξικής πάλης, για την υπεράσπιση των εργατικών κατακτήσεων. Κι έτσι το προλεταριακό κίνημα ενωμένο νίκησε τον Ιούλη τους πραξικοπηματίες. Και στη συνέχεια, τον Οκτώβρη βάδισε μαζί με τους μπολσεβίκους στο δρόμο της σοβιετικής σοσιαλιστικής εξουσίας, παραμερίζοντας τα κόμματα των οπορτουνιστών συμφιλιωτών!
«Το ΚΚΕ δεν κάνει καμιά πολιτική συνεργασία με οπορτουνιστικά κόμματα»
Παραδόξως, όμως, η ηγεσία του ΚΚΕ δεν πήρε κανένα μάθημα από τη νικηφόρα αυτή πολιτική τακτική του λενινικού μπολσεβικισμού, την ευέλικτη συμμαχική τακτική του προλεταριακού Ενιαίου Μετώπου. Αντίθετα, μάλιστα, παραβλέποντας εντελώς, ακόμα και το πασίγνωστο γεγονός, ότι το κόμμα των μενσεβίκων μικροαστών καιροσκόπων, ήταν κομμάτι της ρώσικης σοσιαλδημοκρατίας, απ’ την οποία αποσπάστηκε το κόμμα των μπολσεβίκων, οι ηγέτες του ΚΚΕ, στο όνομα του μαρξισμού-λενινισμού και στις συνθήκες μακρόχρονης παραλυτικής πολυδιάσπασης του εργατικού μας κινήματος, υποστηρίζουν και διακηρύττουν τα εξής καταπληκτικά:
«Στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού εμφανίζονται με διάφορες μορφές οπορτουνιστικά πολιτικά κόμματα και ομάδες που αποσχίστηκαν και διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πρώτ’ απ’ όλα στο κύριο πολιτικό ζήτημα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση». Το ΚΚΕ δεν κάνει καμιά πολιτική συνεργασία με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις. Αυτό ισχύει, ανεξάρτητα από τους ελιγμούς που πραγματοποιούν οι οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις σε συνθήκες ανόδου του κινήματος, υιοθετώντας συνθήματα που φαίνονται φιλολαϊκά, όμως η πολιτική τους πρόταση για το πρόβλημα της εξουσίας είναι ενταγμένη στο πλαίσιο της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος». («Πολιτική Απόφαση του 19ου Συνεδρίου – Τα βασικά καθήκοντα του ΚΚΕ έως το 20ο Συνέδριο», ΚΟΜΕΠ, 2013, τεύχος 3, σελ. 84).
Η τοποθέτηση αυτή, μαζί με πολλές άλλες, αποκαλύπτει καθαρά το μέγεθος της σεχταριστικής στενοκεφαλιάς που βασιλεύει στην κορυφή του ΚΚΕ. Και δείχνει πόσο μακριά βρίσκεται η ηγεσία αυτή από τον μαρξισμό-λενινισμό, που με στόμφο επικαλείται. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, ο Λένιν και όλοι οι αληθινοί μαρξιστές επαναστάτες, δεν έπαψαν ποτέ να μάχονται και με το ίδιο σθένος, τόσο κατά του δεξιού οπορτουνισμού – αναθεωρητισμού, όσο και κατά του «αριστερού» δογματισμού, που δεν είναι καθόλου νέα φαινόμενα στις γραμμές του παγκόσμιου επαναστατικού εργατικού κινήματος. Αλλά, αυτό που πρέπει εδώ να επισημανθεί είναι το ότι, το κόμμα των μενσεβίκων ήταν δεξιά οπορτουνιστική πτέρυγα της ρώσικης σοσιαλδημοκρατίας. Ωστόσο, το γεγονός αυτό δεν χρησίμεψε ποτέ σαν επιχείρημα για να πει η Κ.Ε.των μπολσεβίκων «δεν κάνουμε καμιά πολιτική συνεργασία με το κόμμα των οπορτουνιστών μενσεβίκων»! Ακριβώς επειδή η καθοδήγηση των μπολσεβίκων ήταν μαρξιστική-λενινική και όχι σεχταριστική, σοσιαλπατριωτική.
«Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού»
Την μπολσεβίκικη σταθερότητα και αδιαλλαξία στον στρατηγικό επαναστατικό σκοπό και την ευελιξία του στην τακτική, τη δίδασκε ο Λένιν αδιάκοπα και με κάθε τρόπο. Αυτό έκανε και με την περίφημη μπροσούρα, που έγραψε στα 1920, με τον εύγλωττο τίτλο:«Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Ένα εξαιρετικό εγχειρίδιο σχετικά με την πολιτική του μπολσεβικισμού, το οποίο φρόντισε να είναι έτοιμο για να μοιραστεί στους αντιπροσώπους του β’ Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Κάνοντας έτσι φανερή τη σημασία που έδινε στο συγκεκριμένο ζήτημα και την αγωνία του να προφυλάξει τη νέα επαναστατική Διεθνή και τους αγωνιστές του κομμουνισμού σε όλο τον κόσμο, από τις παιδαριωδίες των «αριστερών» κομμουνιστών ηγετών που αντιδρούσαν στις ευέλικτες τακτικές του μπολσεβικισμού.
Η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, μάλλον δεν βρήκε τον καιρό να μελετήσει προσεχτικά το σπουδαίο αυτό μπολσεβίκικο εγχειρίδιο. Διαφορετικά θα ήξερε ότι ο Λένιν, δεν ήταν καθόλου ευγενικός με τους «αριστερούς» επαναστάτες, που κραυγάζουν: «εμείς δεν κάνουμε καμιά συνεργασία με οπορτουνιστικά κόμματα».
Να, τι ακριβώς έγραφε γι’ αυτούς:
«Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μεγαλύτερο παραλογισμό, μεγαλύτερη ζημιά στην επανάσταση, απ’ αυτή που προξενούν οι «αριστεροί» επαναστάτες! Αν εμείς τώρα στη Ρωσία, ύστερα από δυόμισι χρόνια πρωτόφαντων νικών ενάντια στην αστική τάξη της Ρωσίας και της Αντάντ, βάζαμε σαν όρο εγγραφής στα συνδικάτα την «αναγνώριση της δικτατορίας», θα διαπράτταμε ανοησία, θα διακινδυνεύαμε την επιρροή μας μέσα στις μάζες, θα βοηθούσαμε τους μενσεβίκους. Γιατί όλο το καθήκον των κομμουνιστών είναι να ξέρουν να πείθουν τους καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσά τους κι όχι να απομονώνονται απ’ αυτούς με επινοημένα, παιδιάστικα, «αριστερά» συνθήματα».(«Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», έκδοση Θεμέλιο, σελ. 72).
Αυτά έλεγε ο Λένιν, το 1920, για το καθήκον των κομμουνιστών, πρώτ’ απ’ όλα, να ξέρουν να πείθουν τους καθυστερημένους, να ξέρουν να δουλεύουν ανάμεσα σ’ αυτούς και να μην απομονώνονται με επινοημένα παιδιάστικα συνθήματα! Θα νόμιζε κανείς ότι είχε στο νου του την Κ.Ε. του ΚΚΕ, και τους ηγέτες του ΠΑΜΕ.
Όμως, τον επόμενο χρόνο ο αριστερός δογματισμός, στο παγκόσμιο κίνημα, είχε μεγαλώσει επικίνδυνα. Γι’ αυτό ο Λένιν, στο 3ο συνέδριο της Κ.Δ., έντονα ανήσυχος, υπερασπίζοντας την τακτική της για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο απέναντι σε κάποιους «υπεραριστερούς» αντιπροσώπους που την χαρακτήριζαν ως «συμβιβασμό» και«οπορτουνισμό», δεν μίλησε απλά για παιδική αρρώστια, αλλά σήμανε συναγερμό, τονίζοντας τα ακόλουθα:
«Αν το συνέδριο δεν κάνει αποφασιστική επίθεση ενάντια σε τέτοια λάθη, ενάντια σε τέτοιες «αριστερές» ανοησίες, τότε όλο το κίνημα είναι καταδικασμένο στο χαμό. Αυτή είναι η βαθιά μου πεποίθηση…». (Άπαντα Λένιν, τόμος 44, σελ. 23, Ελληνική Έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»).
Κομμουνιστική Διεθνής (3ο Συνέδριο):
«Σχηματίστε το Ενιαίο Μέτωπο του προλεταριάτου»
Στο Συνέδριο αυτό της ΚΔ, (το 3ο, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλη του 1921), ο Λένιν, πολεμώντας για την αποφασιστική καταδίκη του αριστερισμού, σε στενή συνεργασία με τον Λ. Τρότσκι, πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για να γίνει δεκτή η εισήγησή του να αναλάβει η Εκτελεστική Επιτροπή, αγώνα μαζί με τα εθνικά τμήματα, για τη δημιουργία, σε κάθε χώρα, του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.
Μέσα σε συνθήκες μανιασμένης επίθεσης του παρακμασμένου καπιταλισμού και υποχώρησης του εργατικού κινήματος, οι δυο συναρχηγοί της ρώσικης Οκτωβριανής επανάστασης, ο Λένιν και ο Τρότσκι, αποκρούσανε καταλυτικά τις αριστερίστικες απόψεις πολλών αντιπροσώπων, που αντιτάσσονταν στη συμμαχία με τα σοσιαλδημοκρατικά και τα άλλα οπορτουνιστικά κόμματα. Με βάση την εμπειρία του κόμματος των μπολσεβίκων, ο Λένινμαζί με τον Τρότσκι υπεράσπισαν ανυποχώρητα την επιτακτική ανάγκη της επίμονης σχεδιασμένης συστηματικής δουλειάς όλων των κομμουνιστών μέσα στις προλεταριακές μάζες, για την κατάκτηση της πλειοψηφίας της εργατικής τάξης στην πάλη για τις άμεσες και τις μεταβατικές διεκδικήσεις. Και τελικά έπεισαν το συνέδριο για την ορθότητα της ευέλικτης ενωτικής τακτικής του προλεταριακού Ενιαίου Μετώπου που πρότειναν.
Έτσι, το 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, με το Μανιφέστο της Εκτελεστικής Επιτροπής της (μέλη της οποίας ήταν ο Λένιν και ο Τρότσκι) έριξε το σύνθημα: «Προς τις μάζες»!
Συγκεκριμένα, το λενινικό αυτό Μανιφέστο, προς τους κομμουνιστές όλου του κόσμου, ανάμεσα στ’ άλλα έλεγε και τα εξής, πολύ διδακτικά και πάντα επίκαιρα.
«…Η παγκόσμια μπουρζουαζία είναι ανίκανη να εξασφαλίσει στους εργάτες δουλειά, ψωμί, κατοικία και ρουχισμό. Δείχνει όμως μεγάλες ικανότητες στην οργάνωση του πολέμου εναντίον του παγκόσμιου προλεταριάτου…
«Το 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς καλεί τα κομμουνιστικά κόμματα όλου του κόσμου, τους κομμουνιστές που δουλεύουν στα συνδικάτα, να εντείνουν τις προσπάθειές τους και όλες τους τις δυνάμεις, για να αποσπάσουν τις πιο μεγάλες εργατικές μάζες από την επίδραση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και της προδότριας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αυτός ο σκοπός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο αν οι κομμουνιστές σε όλες τις χώρες αναδειχτούν σε μαχητές της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης σε τούτη τη δύσκολη εποχή, όπου κάθε καινούργια μέρα φέρνει στις εργατικές μάζες νέες στερήσεις και νέα εξαθλίωση, παρά μόνο αν μπουν επικεφαλής του αγώνα για ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω, για την ανακούφιση από τα ολοένα και πιο αφόρητα βάρη που φορτώνονται στις πλάτες των μαζών. Πρέπει να δείξουμε στην εργατική μάζα ότι μόνο οι κομμουνιστές αγωνίζονται για τη βελτίωση της θέσης της και ότι η σοσιαλδημοκρατία, καθώς και η αντιδραστική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, έχουν όλη τη διάθεση να αφήσουν το προλεταριάτο να ψοφήσει μάλλον από την πείνα παρά να το οδηγήσουν στον αγώνα. Δεν μπορεί κανείς να νικήσει τους προδότες του προλεταριάτου, τους πράκτορες της μπουρζουαζίας, με θεωρητικές συζητήσεις για τη δημοκρατία και τη δικτατορία. Μόνο στα ζητήματα του ψωμιού, του μεροκάματου, του ιματισμού και της κατοικίας, μπορεί κανείς να τους συντρίψει…
«Μόνο στον αγώνα για τα πιο απλά, τα πιο στοιχειώδη συμφέροντα των εργατικών μαζών, μπορούμε να συγκροτήσουμε ένα ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου εναντίον της μπουρζουαζίας. Μόνο σ’ αυτόν τον αγώνα μπορούμε να τερματίσουμε τις διαιρέσεις στους κόλπους του προλεταριάτου, διαιρέσεις που αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία η μπουρζουαζία μπορεί να παρατείνει την ύπαρξή της. Αυτό όμως το μέτωπο του προλεταριάτου δεν θα γίνει ισχυρό και κατάλληλο για τον αγώνα, παρά μόνο αν στηριχτεί στα κομμουνιστικά κόμματα που το πνεύμα τους πρέπει να είναι ενιαίο και ακλόνητο και η πειθαρχία σταθερή και αυστηρή. Γι’ αυτό και το 3ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς, ρίχνοντας στους κομμουνιστές όλου του κόσμου το σύνθημα: «Στις μάζες!» «Σχηματίστε το ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου!», τους συνιστά: «Διατηρήστε τις γραμμές σας καθαρές από τα στοιχεία που είναι ικανά να καταστρέψουν το ηθικό και την πειθαρχία μάχης των στρατευμάτων εφόδου του παγκόσμιου προλεταριάτου, των κομμουνιστικών κομμάτων». (Μανιφέστα, θέσεις, Αποφάσεις, του 3ουΠαγκοσμίου Συνεδρίου, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, εκδόσεις Σοσιαλισμός, σελ. 181-191).
Πρωταρχικό τους μέλημα η ανάδειξη της εργατικής τάξης στον ηγετικό της ρόλο
Αντιμέτωποι με το ενιαίο μέτωπο της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής αντίδρασης, μπροστά στη μανιασμένη αντεργατική επίθεση και τη ρεφορμιστική προδοσία, κόντρα στον αριστερίστικο δογματισμό, οι πρωτεργάτες της Κομμουνιστικής Διεθνούς, έδιναν μάθημα ρεαλιστικής επαναστατικής πολιτικής και τακτικής του παγκόσμιου προλεταριάτου. Εξηγούσαν ότι ο πιο μεγάλος κίνδυνος που απειλούσε το κομμουνιστικό κίνημα ήταν οι πολιτικές ανοησίες των «αριστερών» κομμουνιστών! Και επίμονα καλούσαν τα κομμουνιστικά κόμματα, να παραμερίσουν τους σεχταριστές και να παλέψουν με όλες τις δυνάμεις τους, να μπουν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, για να σχηματιστεί το Ενιαίο Μέτωπο του προλεταριάτου σε κάθε χώρα, να συγκροτηθεί η Ταξική Εργατική Συμμαχία «για τα πιο απλά, τα πιο στοιχειώδη συμφέροντα των εργατικών μαζών… για ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω, για την ανακούφιση από τα ολοένα και πιο αφόρητα βάρη που φορτώνονται στις πλάτες των μαζών».
Ξεκάθαρα τόνιζαν ότι η πρόταση των κομμουνιστών για τον σχηματισμό του Ενιαίου Μετώπου Ταξικής πάλης, αφορά και περιλαμβάνει όλα τα κόμματα και όλες τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος, πολιτικές και συνδικαλιστικές, χωρίς προγραμματικούς όρους και προϋποθέσεις. Ακριβώς επειδή η πρόταση του Ταξικού μετώπου πάλης αποβλέπει στο να δώσει στις εργατικές μάζες τη δυνατότητα να γνωρίσουν με τα ίδια τους τα μάτια, μέσα από την εμπειρία της πάλης, τους πραγματικούς φίλους και τους μασκαρεμένους εχθρούς. Να φανεί έμπρακτα ότι οι κομμουνιστές είναι οι μόνοι που αγωνίζονται ειλικρινά και τίμια για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στην επίθεση της καπιταλιστικής αντίδρασης.
Με αυτή τη δοκιμασμένη μέθοδο, με αυτή την τίμια εργατική ενωτική τακτική, το κόμμα τουΛένιν ξεμασκάρεψε στη Ρωσία, όλους τους πράκτορες του κεφαλαίου και κέρδισε την πολιτική εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης. Όχι με επινοημένα σεχταριστικά συνθήματα και φιρμάνια, όπως αυτά που εκπέμπει η ηγεσία του ΚΚΕ στην εποχή της σήψης και της θανάσιμης αγωνίας του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Με βάση αυτή τη νικηφόρα μπολσεβίκικη εμπειρία, οι δυο συναρχηγοί της Οκτωβριανής επανάστασης, οι κορυφαίοι αυτοί διερμηνευτές του επαναστατικού μαρξισμού, έγραψαν με τα ίδια τους τα χέρια, σε στενή συνεργασία μεταξύ τους, όλες τις εισηγήσεις για το Ενιαίο Μέτωπο του προλεταριάτου. Και έδωσαν σκληρές μάχες ενάντια στη σεχταριστική στενοκεφαλιά, για να τις κάνουν αποφάσεις του παγκόσμιου κόμματος της σοσιαλιστικής επανάστασης, της 3ης Διεθνούς.
Κι όπως είναι φανερό, απ’ όλα τα κείμενα των αποφάσεων των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων, αγωνίστηκαν και οι δυο για να πείσουν ότι: οι κομμουνιστές μπορούνε να νικήσουν τους οπορτουνιστές σοσιαλπροδότες, να κατακτήσουν την πλειοψηφία των εργατικών μαζών και να τις αποσπάσουν από την επίδραση των ρεμορμιστικών κομμάτων και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, μόνο με τον επίμονο κι αδιάκοπο αγώνα, μέσα στις μάζες, για τη δημιουργία του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου.
Στην μαρξιστική επαναστατική σκέψη του Λένιν, του Τρότσκι και όλων των αληθινών μπολσεβίκων, σε όλο τον κόσμο, ήταν ξεκάθαρο ότι το καθοριστικό ζήτημα της ταξικής πάλης είναι η διάσπαση της εργατικής τάξης. Κι επομένως η ανάγκη της πάλης για την ενοποίησή της. Η ανάγκη να αναδειχτεί ο ηγετικός της ρόλος απέναντι στην άρχουσα αστική τάξη. Ώστε να προσελκύσει στην πάλη για την εξουσία και τις άλλες εκμεταλλευόμενες τάξεις (αγροτική, κλπ).
Αυτό ακριβώς το κρίσιμο πρόβλημα της διάσπασης της εργατικής τάξης, το έλυσε ο λενινικός μπολσεβικισμός στη Ρωσία όχι μόνο με την ιδεολογική και προγραμματική αντιπαράθεση με τα άλλα «εργατικά» ή «σοσιαλιστικά» κόμματα, τα «αριστερά» στηρίγματα της καπιταλιστικής εξουσίας, μα και με τη μαχητική ενωτική πρακτική του. Χωρίς την τακτική ευελιξία του, χωρίς την επίμονη πάλη του για το Ενιαίο Μέτωπο όλων των δυνάμεων του προλεταριάτου, δεν θα είχε νικήσει τους διασπαστές πράκτορες του κεφαλαίου (απ’ τον Απρίλη ως τον Οκτώβρη του 1917) και δεν θα είχε καμιά ελπίδα να κατακτήσει την εξουσία.
Σ’ αυτό το ακριβό μάθημα βασίζονται οι αποφάσεις και τα μανιφέστα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, που μας καλούνε να παλέψουμε για Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, δηλαδή για την ενότητα την ταξική της εργατικής τάξης, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου κι ενάντια στους διασπαστές και υπονομευτές του εργατικού κινήματος. Που με τρόμο και με λύσσα απορρίπτουν κάθε πρόταση για ενιαίο μέτωπο ταξικής πάλης, ως τη μέρα που το αποφασίζουν και το συγκροτούν οι εργάτες μαζί με τους κομμουνιστές!
Η σκληρή εμπειρία του παγκόσμιου κινήματος
Ωστόσο, μετά το θάνατο του Λένιν, οι αποφάσεις της Κ.Δ. για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, αφού κακοποιήθηκαν σεχταριστικά για ένα διάστημα, τελικά εγκαταλείφθηκαν, για να αντικατασταθούν από τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου το 1935. Με τις οποίες επιβλήθηκε η πολιτική των λεγόμενων «λαϊκών μετώπων», πολιτική ανοιχτής ταξικής συνεργασίας, που πολύ γρήγορα την ασπάστηκαν όχι μόνο τα σοσιαλδημοκρατικά, αλλά και πολλά φιλελεύθερα αστικά κόμματα!
Και βέβαια, όπως ακριβώς το πρόβλεψε η μαρξιστική αριστερή αντιπολίτευση, η καιροσκοπική αυτή σοσιαλπατριωτική μεταβολή, είχε ολέθριες συνέπειες στο παγκόσμιο εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα. Το οδήγησε από ήττα σε ήττα και από συμφορά σε συμφορά, στη μια χώρα μετά την άλλη. Οχτώ χρόνια μετά το 7ο Συνέδριό της, το καλοκαίρι του 1943, η Κομμουνιστική Διεθνής (το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης) θυσιάστηκε από τους επίγονους στο βωμό της συνεργασίας και της «ειρηνικής συνύπαρξης» με τους «δημοκράτες» ιμπεριαλιστές «συμμάχους». Με διάταγμα της ηγεσίας του σταλινικού Κρεμλίνου, ανακοινώθηκε και η τυπική διάλυσή της. Μια απόφαση που, προοπτικά, άνοιξε το λάκκο για τον ενταφιασμό του πρώτου εργατικού κράτους, της ΕΣΣΔ, και χάραξε την πορεία διάλυσης του κομμουνιστικού και παράλυσης του εργατικού κινήματος, σ’ όλο τον κόσμο, όπως το βλέπουμε σήμερα, σχεδόν έναν αιώνα μετά την ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και τον θρίαμβο της προλεταριακής επανάστασης στην τσαρική αυτοκρατορία!
Έναν αιώνα ιμπεριαλιστικών πολέμων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων, παρακμής, άγριας εκμετάλλευσης, βαρβαρότητας, ανεργίας, πείνας, εξαθλίωσης και πολλών άλλων δεινών, που συσσωρεύει πάνω στην ανθρωπότητα το απάνθρωπο και αποσυντιθέμενο κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Το οποίο εξακολουθεί να επιβιώνει και να κυριαρχεί εξαιτίας της έλλειψης γνήσιας επαναστατικής ηγεσίας των μαχόμενων προλεταριακών μαζών του πλανήτη.
Ήδη, τα μαρξιστικά ιδρυτικά ντοκουμέντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς είχαν προδιαγράψει την ζοφερή αυτή εξέλιξη, στην περίπτωση που η κομμουνιστική ηγεσία της νέας διεθνούς οργάνωσης δεν κατόρθωνε να ανταποκριθεί στα ιστορικά επαναστατικά της καθήκοντα.
Κι ακόμα, όλες οι εκτιμήσεις και οι πολεμικές της μαρξιστικής αριστεράς, σε όλο τον κόσμο (ντοκουμέντα, έντυπα, βιβλία κλπ) συνεχίζοντας να υπερασπίζονται τις μπολσεβίκικες ιδρυτικές θέσεις της 3ης Διεθνούς, σταθερά προειδοποιούσαν για τις καταστροφές που απειλούσαν το επαναστατικό κίνημα του παγκόσμιου προλεταριάτου.
Στην Ελλάδα, λόγου χάρη, ο πρώτος Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (1924-’26) και στη συνέχεια ηγέτης της μαρξιστικής αριστεράς (Σπάρτακος) έγραψε τα εξής:
«Μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος το μεγαλύτερο εμπόδιο σε μια ανεξάρτητη ταξική πάλη είναι οι μέθοδοι κι η ιδεολογία της συνεργασίας των τάξεων. Η ιδεολογία αυτή ενσαρκώνεται πρώτ’ απ’ όλα στα συνθήματα του λεγόμενου Λαϊκού Μετώπου. Ριχτήκανε για πρώτη φορά από την Κομμουνιστική Διεθνή και τα εθνικά της τμήματα. Τα συνθήματα αυτά βρήκανε τη θεωρητική τους έκφραση στις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ. το καλοκαίρι του 1935. Πολύ γρήγορα την πολιτική αυτή την ασπάστηκαν και την προπαγάνδισαν τα μεταρρυθμιστικά (σοσιαλδημοκρατικά) κόμματα, καθώς και πολλά φιλελεύθερα κόμματα στον κόσμο…».
«Το Λαϊκό Μέτωπο δεν έχει καμιά σχέση με το Ενιαίο Μέτωπο… Ο όγκος των μη προλεταριακών μαζών του λαού μπορεί και πρέπει να κερδηθεί με το μέρος της εργατικής τάξης και του σοσιαλισμού. Αυτό όμως θα κατορθωθεί μόνο όταν η ίδια η εργατική τάξη αποδείξει ότι μπαίνει μπροστά αποφασιστικός και ικανός ηγέτης στην ανεξάρτητη, επαναστατική πάλη των τάξεων κατά της κεφαλαιοκρατίας, που εξουθενώνει κι αυτές τις μάζες του πληθυσμού όπως και το προλεταριάτο». (Π. Πουλιόπουλος, «Τα Λαϊκά Μέτωπα και η προλεταριακή πολιτική», έκδοση Μαρξιστική Έρευνα, σελ. 9-10).
Τα «Λαϊκά Μέτωπα» διέλυσαν την ΕΣΣΔ!
Απ’ όλα αυτά προκύπτει καθαρά ότι η ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία διακηρύττει πως «καθοδηγείται από την επαναστατική κοσμοθεωρία του μαρξισμού – λενινισμού» (μπολσεβικισμού) έχει στη διάθεσή της όλα τα έγκυρα στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν, με τρόπο αναμφισβήτητο, ότι η ρίζα του κακού, η κύρια αιτία της καταστροφικής πορείας του κινήματος, από το 1924 ως τα σήμερα, είναι η καταστρατήγηση και τελικά η εγκατάλειψη των ιδρυτικών αποφάσεων, του προγράμματος και της προλεταριακής πολιτικής της Κομμουνιστικής Διεθνούς, πριν τη διαλύσουν και τυπικά ως περιττή οι σφετεριστές της εργατικής εξουσίας.
Η λενινική πολιτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου στόχευε στην απογύμνωση των σοσιαλδημοκρατικών και των άλλων οπορτουνιστικών κομμάτων, στην αποκάλυψη του προδοτικού τους ρόλου και στη διάλυσή τους. Όπως έγινε στη Ρωσία το 1917.
Η σταλινική σοσιαλπατριωτική πολιτική του λεγόμενου Λαϊκού Μετώπου αντίθετα μετέτρεψε τα Κομμουνιστικά Κόμματα και την εργατική τάξη σε ουρά των σοσιαλπροδοτών πρακτόρων της κεφαλαιοκρατίας και καταδίκασε το επαναστατικό κίνημα σε μια ολόκληρη αλυσίδα από καταστροφικές ήττες.
Μόνο όποιοι δεν θέλουν να δουν κατάματα τη σκληρή αλήθεια, αρνούνται να δουν και να παραδεχτούν ότι εκείνοι που διέλυσαν την ΕΣΣΔ και ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα, ήταν οι ηγέτες του σταλινικού αναθεωρητισμού, που πλαστογράφησαν τις ιδέες του λενινικού μπολσεβικισμού και διέλυσαν την Κομμουνιστική Διεθνή! Ο Γκορμπατσώφ και η οπορτουνιστική φατρία που τον ανέδειξε, ήταν τυφλά εκτελεστικά όργανα του σταλινικού σοσιαλπατριωτισμού και της γραφειοκρατικής κάστας! Με άλλα λόγια, τα θεμέλια του εγκλήματος διάλυσης της ΕΣΣΔ μπήκαν από τον ίδιο τον Στάλιν.
Εργατική Συμμαχία, η πολιτική της σοσιαλιστικής νίκης
Τα γεγονότα μιλάνε καθαρά. Η σκληρή εμπειρία του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Οι αναθεωρητικές πολιτικές του σταλινικού σοσιαλπατριωτισμού, οι μέθοδοι των «Λαϊκών Μετώπων», δηλαδή η εγκατάλειψη της λνινικής πολιτικής του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, οδήγησαν και θα οδηγούν πάντοτε σε νέες ήττες και μεγαλύτερες ακόμα συμφορές, την εργατική τάξη και τον εκμεταλλευόμενο λαό. Η εφτάχρονη λαίλαπα, ιδιαίτερα στη χώρα μας, το επιβεβαιώνει!
Η πολιτική της περιβόητης «Λαϊκής Συμμαχίας» που προτείνει η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, είναι άλλη μια παραλλαγή της καιροσκοπικής πολιτικής των σταλινικών «Λαϊκών Μετώπων», με την οποία οι ηγέτες όλων των γραφειοκρατικοποιημένων Κ.Κ. έριξαν στο βάραθρο το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα.
Νωπή εμπειρία για τον ρόλο που διαδραματίζει η «Λαϊκή Συμμαχία», που κατασκεύασε η ηγεσία του ΚΚΕ, είναι η συνέχιση της διασπαστικής σεχταριστικής πρακτικής της, απέναντι στην εφτάχρονη ληστρική επίθεση του ντόπιου και του ξένου ολιγαρχικού κεφαλαίου.
Για να ανασυνταχθεί και να βγει από το βάραθρο των «Λαϊκών Μετώπων» του σταλινισμού, το εργατικό κίνημα πρέπει τώρα να ξανασυνδεθεί με την πολιτική του λενινικού μπολσεβικισμού, να ξαναγυρίσει στις ιδρυτικές αποφάσεις των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Και να υψώσει και πάλι τη σημαία του αγώνα για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, για την ταξική Εργατική Συμμαχία, ενάντια στην επίθεση του παρακμασμένου καπιταλισμού.
Αυτό είναι το άμεσο, το κύριο καθήκον, της κομμουνιστικής πρωτοπορίας, σ’ ετούτες τις συνθήκες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που θεριεύει σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Το σύνολο της Κομμουνιστικής Αριστεράς, πρέπει τώρα να βαδίσει θαρραλέα στο δρόμο του λενινικού μπολσεβικισμού, στο δρόμο του σοβιετικού προλεταριακού Οκτώβρη. Και να αναλάβει τον αγώνα για την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, για τον σχηματισμό της Εργατικής Συμμαχίας, με προοπτική την εργατική σοβιετική εξουσία και τη νίκη του σοσιαλισμού.
Οι αγωνιστές του ΚΚΕ, της ΚΝΕ και του ΠΑΜΕ έχουν το ιδιαίτερο χρέος να αξιώσουν από την ηγεσία τους να φέρει στην επιφάνεια όλα τα ντοκουμέντα των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Και ν’ απαιτήσουν ν’ ανοίξει δημόσιος διάλογος για τους λόγους της απόκρυψης αυτών των ιστορικών ντοκουμέντων από τις ηγεσίες του ΚΚΕ και τη στάση που είχαν κρατήσει στο ζήτημα της διάλυσης της Διεθνούς.
Η ανασυγκρότηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, στην οποία αναφέρονται οι θέσεις του ΚΚΕ με τρόπο αόριστο, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί στ’ αλήθεια, χωρίς ανοιχτή κομμουνιστική συζήτηση πάνω στις αρχές και το πρόγραμμα της 3ης Διεθνούς, της παγκόσμιας επαναστατικής οργάνωσης του λενινικού μπολσεβικισμού, την οποία διέλυσαν οι αναθεωρητές σοσιαλπατριώτες σταλινικοί, πλαστογραφώντας τις ιδέες του Λένιν.
Κάθε κομμουνιστής αγωνιστής, κάθε οπαδός των αληθινών ιδεών του Λένιν, των ιδεών του επαναστατικού μαρξισμού, έχει καθήκον να συναισθανθεί ότι η πάλη για την μπολσεβίκικη αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος, η πάλη για την επανοικοδόμηση του παγκόσμιου κόμματος της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης – της 4ης Διεθνούς που αποτελεί την συνέχεια της 3ης – είναι ζήτημα άμεσα συνυφασμένο με την καθημερινή παγκόσμια πάλη των τάξεων και την τελική έκβασή της.
Αφετηρία, ακρογωνιαίος λίθος αυτής της πάλης για την μπολσεβίκικη αναγέννηση, είναι ο σχηματισμός του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, ενάντια στην επίθεση της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Όπως το έλεγε το λενινικό Μανιφέστο του 3ου συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς:
«Μόνο στον αγώνα για τα πιο απλά, τα πιο στοιχειώδη συμφέροντα των εργατικών μαζών, μπορούμε να συγκροτήσουμε ένα ενιαίο μέτωπο του προλεταριάτου εναντίον της μπουρζουαζίας. Μόνο σ’ αυτόν τον αγώνα μπορούμε να τερματίσουμε τις διαιρέσεις στους κόλπους του προλεταριάτου, διαιρέσεις που αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία η μπουρζουαζία μπορεί να παρατείνει την ύπαρξή της…».